zaterdag 24 december 2011

De Economische Kerstcrisis

Kerst toen:
Onder mijn Kerstboom staat het Kerststalletje uit mijn ouderlijk huis. Het Kerststalletje met het kindeke Jezus dat door ons toegezongen werd over herdertjes en stille, maar vooral, heilige nachten. Ik herinner me de magie. Wakker worden op eerste Kerstdag en op blote voeten de huiskamer in rennen om de 's nachts door mijn moeder gedekte ontbijttafel te bewonderen. Met mijn hand strijken over het door haar zelf geborduurde tafelkleed, de borden met het gouden randje, de ijverig gepoetste zilveren kandelaars. Dan door naar de Kerstboom waarvan de lichtjes voor een keertje 's nachts hadden mogen branden en gauw tellen hoeveel chocoladekerstkransjes er nog in hingen om vervolgens te constateren dat mijn broer er weer  stiekem eentje had weten te verschalken.
Na het ontbijt met de hele familie Billy Smart's Kerstcircus kijken en 's avonds zwijmelen bij The Sound of Music, waarbij wij onze gezichten zo diep mogelijk in mijn moeder's nek begroeven om onze traantjes te verbergen.

Kerststalletje uit mijn ouderlijk huis

Kerst nu: Het is crisis, economische crisis, we zitten in een dip. De AEX viel uit een vliegtuig zonder parachute en de beurzen dreigen te pletter te vallen. Banken staan op klappen en kunnen zonder staatssteun niet overeind blijven, bezuiniging is het toverwoord.

zondag 18 december 2011

Groeien, snoeien, bloeien

Winter ’61. Een onbewolkte ijsdag. Het is vijf graden onder nul. Maandag 18 december. De krant kopt met de gewelddadige inval van India in de Portugese enclaves Goa, Daman en Dioe. Het onder Gandi verdiende vreedzame imago is in een keer te niet gedaan. Het is rond achten.

In een kliniek in de Marconistraat in Den Haag kies ik haar. Zij zal mij koesteren, me toezingen, me troosten. Zij zal me vangen als ik val. In een andere kliniek waar zijn galblaas net is verwijderd, kies ik hem. Hij zal me leren fietsen, me leiden, me aanmoedigen. Hij zal me raad geven als ik twijfel.

Ik huil en vul mijn longen voor de allereerste keer. Mijn moeder lacht, want ze herkent deze begroeting. Ik ben het tweede meisje, met een mooi rond koppie vol zwart haar. ‘Wat een mooie baby,’ zegt de zuster en mijn moeder glimt. Ik krijg de namen van mijn beide oma’s: Maria Janna, roepnaam Ria. Vandaag precies 50 jaar geleden werd ik geboren.

Mamma en ik, Joke, Ton en pappa

Zomer ’11. Het water komt met bakken uit de hemel. Het is dertien graden. Zaterdag 16 juli. De Griekse schuldencrisis domineert de voorpagina en mediamagnaat Rupert Murdoch heeft spijt van de afluisterpraktijken van zijn schandaalkrant. Het is rond twaalven.
Achter een computer ergens in Den Haag kies ik de knop ‘bericht publiceren’. Mijn blog zal me faciliteren, zal me promoten, zal me vooruithelpen. Mijn blog zal mij een podium geven, om mijn schrijftalent te etaleren.

vrijdag 9 december 2011

Het Schaduwpaleis

Lang geleden, in een land hier ver vandaan, leefde eens een ambitieuze koning. Hij wilde het beste staatshoofd zijn, dat zijn onderdanen zich maar konden wensen. Gezegend als hij was met eigenschappen als rechtvaardigheid, vredelievendheid en een groot verantwoordelijkheidsgevoel, was de kans dat hij zou slagen heel groot. Maar omdat hij een mens was als ieder ander, had hij ook wat minder goede eigenschappen, die hij met alle macht onderdrukte omdat ze nu eenmaal niet pasten in zijn plan. Daarom stopte hij ze zo ver weg, dat hij bijna vergat dat hij ze nog had.

Het land was welvarend en leefde in vrede. Dat maakte de vorst erg geliefd. Toch werd hij steeds verdrietiger tot hij op een dag zo depressief was, dat hij zijn raadsman ontbood.
‘Zonder jouw wijze woorden ben ik niets, zonder jouw raad had ik nooit die netelige situaties op kunnen lossen, zonder jouw kalmte had ik nooit dit land kunnen regeren. Jij zou een beter staatshoofd zijn dan ik.’

Wat de koning niet besefte was dat hij zijn eigen talenten op de raadsman projecteerde, om zichzelf aan zijn eigen goede eigenschappen te herinneren, totdat hij ze ten volle zou benutten. Maar hij werd verteerd door een leegte, die zich niet liet vullen met het gejuich van zijn onderdanen, de lovende woorden van zijn raadsman, zelfs niet met de liefde van zijn kinderen.

De raadsman, die zijn goede vriend wilde helpen, trok met een groep dappere strijders het land in om een medicijn te vinden. Overal waar ze kwamen, spraken mensen over een vrouw die ze de lettergoochelaar noemden. Deze wijze vrouw strooide haar letters kwistig in het rond om een naam voor een pasgeborene te vormen, een wegwijzer te vormen, of simpelweg om een verhaal te creëren met geen ander doel dan de mensen te vermaken. Haar moet ik vinden om mijn goede vriend te helpen, dacht de raadsman en hij volgde het spoor der letters. Hij vond haar in een dorpje niet ver van het paleis en vroeg haar te helpen.





De miserabele monarch zat op zijn troon, zijn hoofd gebogen van droefheid en van de zware ketting met de vele sleutels die om zijn hals hing.
‘Waarom draagt u al die sleutels om uw nek?’ vroeg de vrouw.
‘Ze passen op deuren die altijd gesloten moeten blijven.’
‘Als je leeft in een paleis waarvan de helft van de kamers afgesloten zijn, bezit je eigenlijk maar een half paleis. Om de beste koning te worden die uw onderdanen zich maar kunnen wensen, moet u alle kamers van het paleis openstellen.’
Ze nam hem bij hand en liep de eindeloze gang met gesloten deuren door.
‘Deze hier, maak maar open.’
‘Maar daar woont mijn egoïsme?’
‘En heeft dat er niet vaak voor gezorgd dat u een plan doorzette, u niet bekommerend om anderen omdat u een doel voor ogen had?’
De koning knikte en gooide deur open. Hij liep naar de volgende deur.
‘En wie woont hier?’
‘De uitsteller, die er voor zorgde dat ik me niet als een blinde dwaas in allerlei avonturen stortte.’
De vrouw knikte.
‘Deze ook?’ vroeg hij.
‘Ja,’ zei de vrouw. ‘Alleen iemand die haat kent, kan volledig liefhebben. Omarm daarom al uw schaduwen. Ze maken u compleet, ze maken u tot wie u bent.’

Zo blij als een kind rende hij door de gangen en opende een voor een alle gesloten deuren; vraatzucht, hebberigheid, wreedheid, onvoorzichtigheid en angst. Maar eenmaal bij de kerkers aangekomen aarzelde hij voor een zware gebarricadeerde poort.
‘Die ook,’ zei de vrouw. ‘Zonder zijn aanwezigheid is het leven maar half. Ze houden elkaar in stand, ze horen bij elkaar zoals dag en nacht, licht en schaduw, goed en kwaad.’ En hij opende de poort en liet de dood ontsnappen.

Zo was hij eindelijk geworden wat hij zich voorgenomen had. De beste koning die zijn onderdanen zich maar konden wensen. Een compleet mens. En hij leefde nog lang en gelukkig.




Through the labyrinth of doors
In life’s endless corridors
We don’t need a key
‘Open sesame’
Stay close by my side
Follow me into the light
Death is but a doorway
To the Akasha field









Bekijk hier de boektrailer:
http://www.youtube.com/watch?v=rDWnMxasN2c

Voor dit bericht werd ik geinspireerd door het boek 'LICHT op schaduw' van Debbie Ford

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

vrijdag 25 november 2011

Sherlock Schopman speurt

"What's in a name? That which we call a rose
By any other name would smell as sweet."

Natuurlijk had Shakespeare gelijk. Al geef je een roos een andere naam, zij geurt nog steeds even zoet. Zo zijn al mijn aandeelhouders mij even lief, ook al verstoppen sommigen zich kunstig achter ondoorgrondelijke aliassen. Met een flinke dosis inlevingsvermogen en een knap staaltje herleiding, kan ik de meeste gebruikers wel ontmaskeren, maar een enkeling glipt tussen de mazen door. Omdat ik het liefst iedereen een persoonlijk bedankje wil sturen roep ik de hulp in van een superheld op wie ik in tijden van nood kan rekenen: Sherlock Schopman!
Met de kraag van mijn regenjas omhoog, mijn hoed speels tot over de ogen getrokken, poets ik mijn vergrootglas kraakhelder. Ik sluip het huis uit en zing: ‘Wie ben jij? Wie, wie, wie, wie…’

Schopman speurt
Het duurt niet lang of mijn sporenonderzoek werpt zijn vruchten af. In een studeerkamer niet ver van hier is het toetsenbord nog warm en er hangt een zweem van gebruikte TAN-codes in de lucht. En net als ik de muis naar ‘gegevens niet zichtbaar op site’ beweeg om de naam te onthullen, hoor ik een deur dicht slaan en naderende voetstappen. Ik schiet bij gebrek aan een betere schuilplaats achter het gordijn. Ze zijn met z’n drieën. Ik ken ze heel goed. Bijna vier jaar wonen ze in mijn gedachten, beheersen ze mijn leven. Hun namen zijn niet zomaar gekozen, hun namen zijn een voorteken.
Odile neemt plaats in de bureaustoel en Jigme staat achter haar met zijn hand op haar schouder. Alea zit op het bureau en haar bungelende benen tikken zachtjes tegen de lades aan. Dan draaien ze zich gelijktijdig om en trekt Jigme het gordijn weg. ‘Hallo schrijver! Zou je niet eens aan het werk gaan?’ klinkt het uit een mond.

In twee weken tijd hebben 63 aandeelhouders 652 aandelen gekocht. Wie zijn jullie? Who are you?




Roger, marzz, Bolder, Agathe, schoterbos, Günter Vos, Romeo, Moneymaker, kiksgreggel, Blossom, Michael Reefs, peppercoco, Jack Molenaar, SylviaBeugelsdijk, Ria Schopman, Rick Gouw, 444, Idefix, Flintlock,Paula ter Metz, WonderWitch, Kandalf, Nigel, Mady Schopman, Chloe Rice, Betteke, jowelt, Gonneke, Spoo, PeeCee Opleidingen, Isabeau, Almea, Appel, alie, Elena, irisschut, Schalkie50, ronnick, Waves, Ernest, Rick Schut, Aafke Schut, MesditaSeji, nicette, narrigvanverplichtingalsdit, Sterrenburg, Yorick, beeke, Pessoa, leest, JoseP, CarineVos,Marnix Schut, lana, benopdam, hslee, Sonja255, margrietrowsell, arvanm, Arianh, Karlijn de Niet, AlterEgo, SoniaV

Bedankt! Ik ben trots en ontroerd dat zoveel mensen mijn geloof en vertrouwen in Alea delen.

Bekijk hier de boektrailer op YouTube:
http://www.youtube.com/watch?v=rDWnMxasN2c

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

zaterdag 19 november 2011

De Lachende Puthaak

Alea iacta est. De dobbelsteen is geworpen en daarmee is iets onherroepelijks in gang gezet. Maar had iemand mij niet even kunnen waarschuwen? Had iemand mij niet even met een 4-puntsgordel aan mijn bureaustoel kunnen snoeren? Had iemand mij niet kunnen vertellen dat bij de lancering van een manuscript op TenPages de schrijver zelf ook de stratosfeer in geslingerd wordt op golven van dankbaarheid en verslavende adrenaline?

Waar zal ik beginnen?
Bij de tweets van mede-TenPagelingen die vol verwachting de website bleven verversen, want: 'Waar blijft ze nou en met een datum van 11-11-11 zou je minstens verwachten dat het er om 11.00 uur opstaat?' Bij de recensies waarin geschreven staat: ‘Je hebt talent, een gave’ en ‘Je zinnen zijn om te zoenen’? Bij de ontroerende reacties van vrienden die ik aan het huilen heb gemaakt? (Sorry!) Bij de hartverwarmende cadeautjes en succeswensen uit verwachte en onverwachte hoek? Bij het vermelden van mijn al 200 keer bekeken boektrailer in een blogbericht van een andere schrijver? Bij het feit dat ik in het lijstje van aanbevolen manuscripten sta in de TenPages nieuwsbrief? Bij de nummer 1 positie van best verkochte manuscripten van de afgelopen week?!

Ik weet niet meer waar ik moet beginnen.
Maar ik weet wel waar ik ga eindigen. In de boekhandel, met een verhaal dat mensen raakt. En als het zo ver is heb ik dat te danken aan jullie: mijn familie, vrienden, fans en aandeelhouders.


Zoek de verschillen!

Mijn lieve vriendin Yoff kwam met het volgende kado, omdat het haar zo doet denken aan de glimlach die sinds een week op mijn gezicht gebeiteld zit: Een lachende buddha. En wat maakt de Nederlandse spellingscontrole van dit Engelse woord (in plaats van Boeddha): Puthaak!
Dus lieve allemaal, bedankt voor het vertrouwen. Ik zal jullie niet teleurstellen.
En als jullie ooit een plek nodig hebben om je emmertje aan te hangen, staat deze 'Lachende Puthaak' voor jullie klaar!

Veel liefs,
Ria
 
Lees hier de eerste drie hoofdstukken van Alea opTenPages en koop een aandeel:
http://www.tenpages.com/manuscript/alea
Bekijk hier de boektrailer op YouTube:
http://www.youtube.com/watch?v=rDWnMxasN2c

Success is not the key to happiness. Happiness is the key to success. If you love what you are doing, you will be successful.
-Herman Cain

 



Ria Schopman is Growing A Book called Alea

vrijdag 11 november 2011

Welkom Alea (Manuscript en boektrailer zijn online!)

Kleine meisje worden groot, dromen worden werkelijkheid en een paar woorden, die zich stiekem in een reisverslag tussen de regels in genesteld hadden, groeiden uit tot een verhaal. Een verhaal met bestseller ambities, dat geen genoegen neemt met een stoffige la of een achteraf zoldertje.

Alea wil vermaken, wil gevoelens overbrengen, wil ontroeren en mensen verbinden. Zeg daar als schrijver maar eens nee tegen. En nu wil ze de boekhandel in om op iemand's nachtkastje te belanden, of in een strandtas mee naar zee, of gewoon rustig op de leuning van de bank wachten, tot haar lezer weer terug komt.
Alea leeft in mijn ziel en hart, en mijn hart en ziel gaven haar leven.


Ontdek mij als schrijver en wordt aandeelhouder. Een aandeel kost maar € 5,-. Je kan altijd aandelen bijkopen tot een maximum van 200 per persoon totdat alle 2000 aandelen verkocht zijn.


TenPages.com is een online platform waarop talentvolle schrijvers vanaf de eerste, vers geschreven pagina’s ontdekt en gesteund worden door aandeelhouders. Dit met als doel om hun manuscripten uiteindelijk uitgegeven te zien worden door een gerenommeerde uitgeverij. Hoe werkt het?Op TenPages.com publiceert de auteur de eerste tien pagina’s van zijn manuscript. Wanneer er 2000 aandelen van € 5,- per stuk zijn verkocht, door tenminste 100 aandeelhouders, wordt het boek uitgegeven door een gerenommeerde uitgever.


Wil je de sfeer van het boek proeven? Bekijk dan hier de boektrailer




Ria Schopman is Growing A Book called Alea


zondag 6 november 2011

Ziend twijfelen of blind vertrouwen?

Als beeldend kunstenaar vertrouwt mijn hoofdpersoon Odile blindelings op haar zintuigen. Voor haar is waarnemen niets meer dan, dat wat wij kunnen zien, voor waarheid aannemen. Maar hoe reëel is die waarheid, als we ons door onze beperkte zintuigen laten leiden? Als Odile kort na elkaar haar beide ouders verliest, moet ze om antwoorden te vinden het bereik van haar zintuigen overstijgen. Zij leeft in het licht, maar zal om haar demonen te overwinnen, de duisternis moeten omarmen. Op de donkerste plek van het eiland waar ze naar toe is gevlucht, leert een vijftienjarig meisje haar zien met gesloten ogen en luisteren met haar hart.

Odile is beeldend kunstenaar, maar geen levenskunstenaar. Haar diepgewortelde angst voor de dood belet haar ten volle te genieten van het succes en geluk dat haar ten deel is gevallen. Als Magere Hein steeds vaker en dichter nadert, begrijpt ze dat de enige manier om deze angst te overwinnen is, de confrontatie met haar gevreesde vijand aan te gaan.
Geïnspireerd door een jonge zanger, die haar dilemma perfect verwoord heeft in een liedtekst, treedt zij toe tot een nieuwe fanwereld die haar carrière een enorme vlucht doet nemen. Ze kan echter de toenemende druk door de rouw om haar ouders en haar veeleisende carrière, niet meer aan en besluit haar jachtig bestaan te verruilen voor een periode van bezinning op een rustig eilandje voor de Schotse kust. Zij hoopt dat de stilte haar zal helpen de inzichten, waar ze naar op zoek is, te vinden. Maar het lot beslist anders.
Het mysterie van een vijftienjarig meisje dat door haar moeder van de buitenwereld verborgen wordt gehouden, doet Odile vervallen in haar oude beproefde werkwijze anderen te redden, ten einde haar eigen problemen te ontlopen. Dat niet iedereen blij is met haar bemoeienissen, blijkt uit de steeds serieuzer wordende ongelukjes die haar overkomen en die telkens maar net goed aflopen. Geleidelijk aan verliest ze de controle over haar leven. Illusie en realiteit lopen naadloos in elkaar over terwijl Odile langzaam maar zeker afstevent op een ontknoping die de grenzen tussen leven en dood doet vervagen.

De weg naar publicatie van een boek is lang en heeft veel zijstraten. Ik heb er voor gekozen om mijn boek uit te geven via TenPages waar talentvolle schrijvers vanaf de eerste, vers geschreven pagina’s ontdekt en gesteund worden door aandeelhouders. Dit met als doel om hun manuscripten uiteindelijk uitgegeven te zien worden door een gerenommeerde uitgeverij.

Hoe werkt het?
Op 11-11-11 publiceer ik de eerste 11 pagina’s van mijn manuscript op TenPages.com. Iedereen die mij wil steunen kan vanaf die dag aandelen kopen van € 5,- per stuk. Natuurlijk kun je meerdere aandelen kopen (graag zelfs) met een maximum van 200 stuks. Ook is het mogelijk om later aandelen bij te kopen. Wanneer er 2000 aandelen van € 5,- per stuk zijn verkocht, door tenminste 100 aandeelhouders, wordt het boek uitgegeven door een gerenommeerde uitgever (en springt deze schrijver twee gaten in de lucht). Natuurlijk ga ik zelf ook in Alea investeren. In blind vertrouwen.
 


11-11-11: DE link naar mijn boek op TenPages en de Première van de langverwachte boektrailer!

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

zaterdag 29 oktober 2011

De boekomslag is af!

Boekomslagopiniepeilingupdate (word feud/scrabble woordwaarde 9378):
De subtiele nummer 1 ligt met een haarlengte voor, maar brutaaltje nummer 2 is bezig met een eindsprint! Stemmen kan nog tot en met zondag 6 november.
--------------------------------------------------------------------------------------

Ze zeggen wel: 'You can't judge a book by the cover' maar het oog wil ook wat.
Bekijk de twee ontwerpen:
HIER!

Beslis mee en breng je stem uit op de omslag die je het mooiste vindt.

Wordt fan op mijn Facebook schrijverspagina en stem: Growing a book called ALEA!
Twitter je stem naar Growing a book
of stuur gewoon een mailtje naar growingabook@gmail.com






Ria Schopman is Growing A Book called Alea

maandag 24 oktober 2011

Spartelen in de Kweekvijver

Iedereen snapt waarom ik schrijf. Ik ben een creatief bommetje dat af en toe toneel speelt, of in een band zingt, voortdurend themafeesten organiseert, graag op haar gitaar tokkelt en shows aan elkaar praat. Schrijven is gewoonweg de uitlaatklep, die op dit moment het beste bij mij past.

Maar waarom wil ik gepubliceerd worden? Is het de drang naar erkenning, ijdeltuiterij, ordinair winstbejag of is er een andere innerlijke drijfveer?


Ik schrijf om mijn ervaringen te delen. Mijn doel is altijd me te verbinden met andere mensen, of eigenlijk de verbondenheid die er al is, te ontsluieren. Mijn hoofdpersoon worstelt met oeroude levensvragen, die heel herkenbaar zijn. Wellicht kunnen de antwoorden die zij vindt, anderen ook helpen. Bovendien werkt schrijven voor mij heel louterend. Het is heerlijk je gedachten te ordenen en ze daarna aan het papier toe te vertrouwen. Maar schrijven brengt bovenal plezier. Het is een prachtig avontuur dat me veel voldoening geeft en me ongelofelijk veel heeft geleerd. Over netwerken, social media, marketing principes en schrijftechnieken. Over interacties tussen mensen (durf te vragen) en over wie ik ben.

Nu is de tijd aangebroken om te beslissen hoe ik mijn boek wil uitgeven. Laat ik het zelf drukken, ga ik voor POD (Printing On Demand) of riskeer ik een depressie teweeggebracht door een onophoudelijke reeks afwijsbrieven van uitgevers?
Nee, ik waag een sprong in het diepe. Ik ga zwemmen. In de kweekvijver van TenPages wel te verstaan. En u kunt dit aanstormend talent binnenkort vangen door een aandeel te kopen in mijn boek. Dus trek uw lieslaarzen aan, pak uw hengel en kom vissen op 11-11-11. Vang mij!!!
Kweekvijver voor schrijftalent sponsored by TenPages

TenPages.com is een online platform waarop talentvolle schrijvers vanaf de eerste, vers geschreven pagina’s ontdekt en gesteund worden door aandeelhouders. Dit met als doel om hun manuscripten uiteindelijk uitgegeven te zien worden door een gerenommeerde uitgeverij. Hoe werkt het?
Op TenPages.com publiceert de auteur de eerste tien pagina’s van zijn manuscript. Wanneer er 2000 aandelen van € 5,- per stuk zijn verkocht, door tenminste 100 aandeelhouders, wordt het boek uitgegeven door een gerenommeerde uitgever.
 

Vang mij!!!
Op 11-11-11 ga ik de eerste tien pagina’s van mijn manuscript Alea op TenPages.com plaatsen. In mijn volgende blogbericht ga ik natuurlijk haarfijn uitleggen, hoe alles in zijn werk gaat!

Meer lezen over het concept van crowdfunding en TenPages?
Lees het artikel in het Financieele Dagblad van vandaag:
Crowdfunding via TenPages blijkt kweekvijver voor talent

of ga naar http://www.tenpages.com/




Als je iets wilt, spant het hele universum samen om ervoor te zorgen dat je je droom verwezenlijkt.
-Paulo Coelho

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

maandag 17 oktober 2011

De Coldplay Connectie

Als muzikale omlijsting bij mijn bericht ‘Relativi-tijd’ koos ik, vanwege het hypnotiserende pianoriff, het nummer Clocks. Wie schetst mijn verbazing toen ik bij YouTube Coldplay intypte en, de mij onbekende titel, The Scientist boven aan de resultatenlijst verscheen. Nooit te beroerd om een kosmische hint ter harte te nemen, keek en luisterde ik.
Ik zag leadzanger Chris Martin zijn leven terugdraaien naar het moment, waarop hij met zijn geliefde in de auto zit, vlak voordat ze een ernstig ongeluk krijgen. Hij zingt, vecht, huilt, bidt, lacht, werkt en bewondert, maar dan achterstevoren. Een wetenschapper die terug in de tijd wil reizen om zijn geliefde te redden, waar heb ik dat eerder gelezen? In het boek De Tijdmachine van H.G. Wells misschien, het boek waar ik net aan refereerde in mijn blogbericht over science, tijdreizen en hoe ik alles achterstevoren doe?

U moet weten dat ik welgeteld een Coldplay CD bezit, die in de zomer van 2008 samen met de nieuwe Madonna en de nieuwe Kane meereisde op mijn inspiratietrip naar Hoy, het eiland waar mijn boek zich afspeelt. Twee van de drie konden de goedkeuring van mijn reisgenoot Karin wegdragen, maar u raadt zeker al welke CD met het maagdelijke cellofaantje nog intact, de koffer in verdween? Juist: Viva la Vida! Nu, jaren later, voel ik dat ik iets gemist heb en graaf me daarom als een mol door de krochten van google, op zoek naar antwoorden.


De aanleiding voor het schrijven van Viva la Vida was een stilleven van Frida Kahlo, die toevallig de favoriete schilderes van Madonna is. Een van de twee videoclips voor Viva la Vida, is gemaakt door Anton Corbijn met een knipoog naar zijn eigen video voor Enjoy the Silence van Depeche Mode.

Klik op de mindmap om te vergroten

Chris Martin verkent, gekroond en gehuld in een koningsmantel, mijn geboortestad Den Haag. Hij slentert over het Lange Voorhout, om zich vervolgens op te frissen in de fontein op het Binnenhof, in de schaduw van de Ridderzaal. Terwijl ik de Schotse Hooglanden doorkruis waar Anton Corbijn Enjoy the Silence opnam, laat Chris zijn voetsporen achter in het zand van mijn strand, terwijl de golven van mijn zee, zijn voetsporen weer uitwissen. Den Haag, mooie stad achter de duinen, thuisbasis van Kane. En zo is het cirkeltje rond.

Trouwens hebt u de CD-hoes van Viva La Vida al eens goed bekeken?
Die vrouw in het schilderij La Liberté guidant le peuple van Eugène Delacroix ....

Het zou me dus niets verbazen als Chris Martin op Hoy geboren is, zijn vrouw Gwyneth Palthrow, in de verfilming van mijn boek, de rol van mijn heldin Odile gaat spelen, ik opeens door een fout in mijn geboorteakte 42 blijkt te zijn en dat toeval niet bestaat. Nou ja, dat laatste is inmiddels wel bewezen toch? Toeval bestaat niet.

Those who are dead, are not dead, they’re just living in my head
And since I fell for that spell, I am living there as well
42 - Coldplay

Words like violence
Break the silence
Enjoy the Silence - Depeche Mode








Zie ook mijn blogbericht Relativi-tijd : http://growingabook.blogspot.com/2011/10/relativi-tijd.html

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

maandag 10 oktober 2011

SM: Je moet er van houden....

Misschien is het omdat de dag dat ik Sarah zal zien met rasse schreden nadert, maar soms bekruipt mij de angst dat de tijdgeest aan mij voorbij gaat, dat ik iets mis. Gewoon contact is zo 2010, dus boek ik een cursus ‘SM expert in een dag’.

Aanvankelijke schuifelen de cursisten nog wat ongemakkelijk heen en weer op hun stoeltje, maar al gauw luistert iedereen geboeid. Af en toe ontsnapt er een zenuwachtig lachje aan het publiek, dat vervolgens met een strenge blik van de meester de kop in wordt gedrukt. Na de pauze is het onze beurt. Best spannend om met behulp van instrumenten, al dan niet speciaal voor dit doel ontworpen, lekker aan de gang te gaan. Een plaagstootje hier, een porretje daar: Iedereen neemt actief deel aan het rollenspel.

Maar doet SM dan geen pijn? Nou en of! Social Media is marteling voor gevorderden, lijden in het kwadraat, kwelling 2.0. Je hebt er het fysiek van een octopus met acht graaiende armen voor nodig om je mobiele telefoon, de pc en je laptop tegelijk te bedienen. Qua brein zou een 8-core AMD-FX processor niet misstaan, om met een datadoorvoersnelheid van 8.4 gigahertz alle updates van je nieuwe vrienden van een snedig antwoord te voorzien. Bevrienden, linken, sms’en, porren, nudgen, krabbelen, whatsapp-en, lurken, volgen en gevolgd worden. Je zou er paranoia van krijgen.


David Horsey 2009 Tribune Media Services

En ondanks al die inspanningen ben ik nu ontvolgd. Ik voel de stomp in mijn netwerkbuik nog natrillen. Wat heb ik die zorgvuldig verleide volger misdaan? Was ik niet hip, niet vlot, niet tweets genoeg? Mijn vrees voor herhaling is zo groot, dat ik er nog een digitaal schepje boven op gooi, maar de grote gemene netwerkhakker met zijn reuzenbijl zit me op de hielen. Ik verbind - hij verbreekt, ik volg - hij ontvolgt en in een nanoseconde heeft hij mijn hele Facebooklijst ontvriend. Ik til mijn hoofd op en veeg mijn van angstzweet doordrenkte toetsenbord droog. Vanaf de monitor lacht de twitter 'Fail Whale' me toe.

Mijn wereldschokkende boodschap moet wachten tot de server weer genoeg capaciteit heeft om de door Ashton Kutcher getwitpicte billen van Demi Moore of de slaapkamer-geheimen van P. Diddy te verwerken. Ik voel me een aan de schandpaal genagelde bejaarde, die door een meute trendy communicatiefreaks bekogeld wordt met bedorven LinkedIn verzoeken, rotte Facebook updates, stinkende ringtones en ranzige tweets en retweets. Ik geef het op. Dus als je me zoekt stuur je bericht @ nu_even_niet onder vermelding van #incommunicado. En waag het niet bij deze ‘missing link’ langs te komen anders kan je een ‘book’ in je ‘Face’ en ‘hashtag’ voor je kop krijgen tot je oren ‘twitteren’.

End of line

Every breath you take and every move you make
Every bond you break, every step you take
I'll be watching you

Every single day and every word you say
Every game you play, every night you stay
I'll be watching you

-Sting


Alsof de duvel er mee speelt vandaag een artikel over senioren en social media:
http://www.frankwatching.com/archive/2011/10/11/ipad-achter-de-geraniums-inzicht-in-online-en-social-gedrag-senioren/

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

dinsdag 4 oktober 2011

Relativi-tijd!

Wat ooit science fiction heette, lijkt nu science non-fiction te worden, door een recente test in het Europees deeltjesfysica laboratorium CERN. Daar tartte een afgevuurde neutrinobundel, die sneller dan het licht door een tunnel raasde, de beroemdste theorie ooit: E = mc² . Einstein zei het zelf al: ‘Verbeelding is belangrijker dan kennis,’ en onze hedendaagse verbeelding lijkt zijn kennis nu te hebben ingehaald.

Reizen in de tijd was tot voor kort het domein van fantasierijke roman- en scenarioschrijvers. H.G. Wells schreef zijn ‘Tijdmachine’ de eeuwigheid in en Audrey Niffenegger spon in ‘De vrouw van de Tijdreiziger’ een decennia overspannend liefdesweb. Op TV nam Dr. Who ons mee in zijn blauwe telefooncel de TARDIS en in de bios had Michael J. Fox een Delorian tot zijn beschikking om ons tot drie keer toe, mee terug te nemen naar de toekomst.

Zelf doe ik het liefst alles achterstevoren. Daar komt geen neutrinobundel aan te pas. Waar menig schrijver zich laat inspireren door een eerder bezochte locatie, bedenk ik een verlaten eiland met zandsteen klippen en ga me dan pas afvragen, waar dat in vredesnaam zou kunnen zijn. Met mijn complete social media netwerk al in stelling, boek ik de cursus ‘social media expert in 1 dag’ en nu mijn boek af is, ligt de bestelling van mijn blauw gebuikte online boekdealer op de deurmat: 'Handboek voor schrijvers'. Na wat ongeduldig gefriemel met de verpakking, sla ik de laatste bladzijde open en lees het boek. Achterstevoren, uiteraard.




Hoe meetbaar ook, tijd blijft een relatief begrip. De kloktijd die met Zwitserse precisie onze agenda’s domineert, staat in schril contrast tot de innerlijke tijdsbeleving die ruimte biedt aan creativiteit, inspiratie en  verbondenheid. Tijd vliegt als het gezellig is en kruipt als je moet wachten. En heel soms maakt tijd zijn belofte waar en heelt liefdevol alle wonden. Dus omarm de uren, kus de minuten, streel de seconden. Alles wat we hebben is het nu.

Het is laat zoals ieder jaar, de tijd zit krap in zijn heden,
vandaag is steeds weer geweest
steek dus het licht aan dat de toekomst nog uitspaart,
spreek het brood aan dat nog niet doof is,
maak de taal waar achter zijn tekens,
spel het vlees, stil de tijd, leef nog even.

-Gerrit Kouwenaar





UPDATE: Vele duimen kwamen en zagen, maar slechts 13 duimen overwonnen: Check de duimengallerij op http://growingabook.blogspot.com/p/beeld.html

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

zondag 25 september 2011

Het Penridder's Labyrint

Ik observeer ze van een afstandje. Vol literaire overmoed bestormen ze het door dichte buxushagen gevormde smalle donkere pad, dat toegang verschaft tot het Allerheiligdom. Allemaal zijn ze op zoek naar de ultieme beloning die daar gloort: de titel gepubliceerd schrijver. En anders dan naar Rome, leidt er maar een weg naar dit bewijs van erkenning: het Penridder's Labyrint.

Strompelend komen ze weer naar buiten, met afgezakte schouders, het vuur in hun ogen geblust. Want voor wie zonder snoeimes zijn queeste begint, transformeert het labyrint zich onverbiddelijk in een dwaaltuin vol verleidingen. Internetpagina’s, zelfhulpcursussen of informatieve blogs: zonder een navigatiesysteem is er geen beginnen aan. Bestond er maar een ‘Publi Publi’ voor uitgeversland.

Nee, deze penridder gaat het anders aanpakken. Geharnast door talent, met een schild van zelfkennis, begroet ik mijn reisgezellen. Dit bonte gezelschap is mijn grootste troef. De vrolijke marketingdeskundige, de vriendelijke acquirerend redacteur, de inspirerende schrijfster, de stoere literaire agent en ik, de enthousiaste debutante.

De redacteur navigeert ons, met de kaart in de hand, feilloos tussen vervaarlijke slushpiles en slechte aanbiedingsbrieven door. Soms stopt ze en trekt een van de takken uit de haag naar zich toe om mij een handig promotiehaakje te laten zien waarachter een uitgever graag zijn toekomstige klanten wil laten blijven hangen.

‘Sla over 100 meter rechtsaf.’ Als we het pad naar het geldbomenbos inslaan, lopen we in een hinderlaag van royalties, commissie en voorschotten, die echter verbazingwekkend handig door de literair agent worden gepareerd.

‘Links aanhouden.’ We vervolgen onze weg tot de schrijfster ons plotseling halt laat houden bij een vernuftig gecamoufleerd gat in de grond. Vol flair klikt ze haar gouden hakken tegen elkaar, waardoor haar persoonlijke belevenissen de vorm van een loopplank aannemen, die de beginnervalkuil overbrugt.

Gestaag lopen we door totdat we bij een t-splitsing arriveren.
’Nieuwe berekening in uitvoering.’ De marketingdeskundige adviseert, zonder belang bij de uitkomst van mijn keuze, over de drie publicatiemogelijkheden: zelf laten drukken, Printing on Demand of een uitgever.

Ik kies mijn weg en smeed, op aanwijzing van mijn metgezellen, de wapens waarmee ik het schier ondoordringbare laatste deel van het labyrint te lijf zal gaan. Met de perfecte synopsis in de ene en een onweerstaanbaar netwerkprofiel in de andere hand, betreed ik uiteindelijk het midden van het labyrint.
En de Publi Publi zegt: ‘Bestemming bereikt.’
 

Tijdens de inspirerende Daretoo workshop Debuteren als schrijver deelden Marja Duin (acquirerend redacteur van Uitgeverij de Arbeiderspers), Carla de Jong (succesvol schrijver van psychologische thrillers), Willem Bisseling (literair agent bij Sebes en Van Gelderen) en Linda Krijns (marketingdeskundige van Daretoo), hun passie en kennis van zaken m.b.t. het uitgeven van een boek. De gemoedelijke sfeer, de openheid over hun werkwijze en vooral de eerlijkheid ten aanzien van kansen voor debuterende schrijvers, maakte deze dag een heel aangename, maar vooral nuttige ervaring. Een aanrader voor wie boordevol met vragen zit en beginnervalkuilen wil vermijden.

http://www.daretoo.nl/entry/1055/

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

zondag 18 september 2011

Letterdieverij!

Een idee. Iedereen die er ooit eentje gehad heeft, weet het. Opeens is het er, zomaar uit het niets. De vage voorbeelden zijn gedoemd te verzanden, maar de exceptionele exemplaren bijten zich met de vechtlust van een pitbull vast in je bewustzijn. En als ze wegblijven, kan je altijd teruggrijpen op een gevatte getuigenis uit het verleden.

Want wat is een schrijver zonder voorbeeld, zonder de waarachtige wijsheden van illustere voorgangers? De opmerkzame lezers onder u, hebben de stellige statements aan het eind van voorgaande blogberichten al lang gespot. De spitsvondige spreuken vormen in tijden van woordarmoede, de bron van inspiratie waaraan deze aspirant-schrijver zich laaft.

Maar er is slechts een dunne scheidslijn tussen eren en plagiëren. Tussen déjà vu en déjà lu. Voor je het weet word je beticht van letterdieverij en ik kan ze geen ongelijk geven.

Je typt je de blaren op de vingertoppen, verslijt het ene toetsenbord na het andere, kijkt scheel van de hoofdpijn van het formuleren van een ingenieus inzicht en dan gaat een ander er mee aan de haal! Pas dan weet je hoe Rupsje Nooitgenoeg zich moet hebben gevoeld. Die riskeerde buikkramp, obesitas en een hernia door zich een week lang door blaadjes, taart, worst, snoep, fruit en chocola heen te eten, een huisje te bouwen, uit zijn zijden velletje te barsten en wie kreeg de complimentjes? Juist! De verrukkelijke vlinder!

Gelukkig ben ik een sprankelende spraakwaterval die vol onbedwingbare overgave bevlogen bedenksels produceert. O, en had ik u al verteld dat na metaforen, alliteratie mijn favoriete stijlfiguur is? Hoeveel potentiële Suske en Wiske titels staan er wel niet in deze tekst? Stuk of 11(-11-11)?


Bronvermelding:
Rupsje Nooitgenoeg - Eric Carle
déjà lu - A.IJ. van den Berg

'Plagiaat: zo onhandig overschrijven dat het opvalt.'
- Gaby van den Berghe





Ria Schopman is Growing A Book called Alea

vrijdag 9 september 2011

Het Titelgevecht

Titels mogen vooral niet te lang, want dat leidt tot afkorten en Rad van Fortuin taferelen. ‘Mag ik een klinker kopen?’ klinkt het wanhopig bij de zoveelste onverklaarbare letteropeenvolging. Het is de schuld van Twitter met zijn 140-tekens-keurslijf, zeg ik je. Of zijn we misschien gewoon lui? Mijn doopnaam is Maria, roepnaam Ria en het zou je verbazen hoeveel mensen daar nog een lettergreep afsnoepen door mij Ri te noemen. Het duurt niet lang meer of ik bevind mij in het illustere gezelschap van BZN en Mary Servaes. Dan heeft Nederland na een Band- en een Zangeres Zonder Naam ineens een Auteur Zonder Naam. Maar ik dwaal af. We hadden het over de titel van mijn boek.

1e werktitel: Alea
Een afkorting van ‘alea iacta est’, Latijn voor: de dobbelsteen is geworpen. Overdrachtelijk betekent het, dat bepaalde gebeurtenissen onherroepelijk in gang zijn gezet, dat iets onvermijdelijks zal gebeuren. Ik gebruik het soms als ik een besluit met mogelijk grote gevolgen heb genomen, en niet meer terug kan. En een boek schrijven en uitgeven is zo’n besluit, geloof me.

2e werktitel: Momentum
Dit begrip betekent voor mij een moment waarop het belangrijk lijkt door te zetten. Een moment vervuld van energie en daadkracht, als de juiste persoon, op het juiste moment, zich op de juiste plaats bevindt. Maar een beetje ontoegankelijke term is het wel en eigenlijk dekt het de lading van het boek ook niet.

3e werktitel: Verlangen naar akasha
Akasha, Sanskriet voor ether, is een alles verbindend kosmisch veld. Mijn hoofdpersoon Odile verlangt er naar met heel haar hart. Maar ondanks het feit dat er zeker een spirituele inslag te bespeuren is in mijn boek, zou het mensen wellicht toch op het verkeerde been zetten.

4e werktitel: Mijn vader trakteert
Ja, mijn verhaal gaat wel degelijk over mijn vader en mijn mooiste kado ooit. Maar wat dat kado is, wordt pas in de allerlaatste regels duidelijk.

Lang hink ik op twee gedachten, totdat ik lees dat Alea een bijnaam is voor de Griekse godin Athene. Godin van een zachte, heilzame warmte, die aan vervolgden en voortvluchtigen een toevluchtsoord verschaft. De lieve kleine Alea in mijn verhaal is als deze godin.
Zal haar naam de vergankelijkheid trotseren, of zal haar in het zand geschreven naam door de golven worden uitgewist? Dat weet alleen het lot. Alea iacta est. Mijn dobbelsteen is geworpen. Mijn boek heet Alea.

'One day I wrote her name upon the strand, but came the waves and washèd it away
Again I wrote it with a second hand, but came the tide and made my pains his prey
Vain man (said she) that dost in vain assay, a mortal thing so to immortalise
For I myself shall like to this decay,and eke my name be wipèd out likewise'
- Edmund Spenser
 


Ria Schopman is Growing A Book called Alea

zaterdag 3 september 2011

De Vertelsmurf is Smurfing a Book


Pas op. Niet te dichtbij. Ik heb ‘Profilitis’. Daar helpt geen lieve moedertje aan.
Je krijgt het van overmatig profielen aanmaken op social media platformen. Maar ik heb geen keus. Internetportiers zijn onverbiddelijk en zullen niet rusten tot ik mijn volledige doopceel in hun registratieformulier heb gepropt. Pas dan mag ik binnen.

Ingeleid door wat onschuldige personaliavragen volgt daarna de hamerslag: Schrijf iets over jezelf. Maar wie ben ik? En vooral: Wie ben ik op dit platform?
Natuurlijk probeer ik, zonder de waarheid geweld aan te doen, mezelf zo goed mogelijk te verkopen. Je weet nooit wie het leest en internetplatformprofielen blijven net als kernafval 240.000 jaar (radio)actief. Google je eigen naam maar eens.

Dus is het zaak de balans te vinden tussen valse bescheidenheid en zelfoverschatting, want opscheppen is een kunst. Terwijl de rechtgeaarde narcist zijn hand niet omdraait voor een potje zelfverheerlijking, hebben de meeste mensen beduidend meer moeite de loftrompet over zichzelf te steken. Ik behoor tot de laatste categorie, maar soms ben ik blijkbaar zo goed op dreef, dat ik spontaan zin krijg mezelf te bevrienden. Want de Ria uit dat profiel is lief, loyaal, betrouwbaar, creatief, sociaal, gezellig, doortastend, behulpzaam, tolerant, muzikaal, welbespraakt, bescheiden en stiekem veel leuker dan ik.




Maar wie ben ik dan echt? Ik ben een doorgeefluik voor verhalen, gesproken, gespeeld of geschreven. Ik ben de Vertelsmurf. En de Vertelsmurf is Smurfing a Book.

'Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that frightens us most. We ask ourselves, 'Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, and famous?' Actually, who are you not to be?'
- Marianne Williamson




Foto's door Chloé Rice voor Ricedesign.nl

Ria Schopman is Smurfing A Book called Alea

zondag 28 augustus 2011

De Zeeuwse Babbelaar

Roald Dahl schreef in zijn tuinhuisje, Stephen King doet het in de kelder en Heleen van Royen heeft, naast haar Portugese landgoed, zelfs nog een schrijvers-
appartement. Ik heb geen van drieën dus ga ik, om de alledaagse beslommeringen te ontvluchten, in retraite. Alle rust om aan mijn boek te kunnen werken.

Tja, daar zit ik dan in mijn tipi in Nijverdal, mijn Mongoolse yurt op Texel of toch stiekem, vooruitlopend op de bestsellerstatus van mijn boek, in een 4-sterrenhotel in Zeeland. Nee, niet Nieuw Zeeland, ik ben J.K. Rowling niet.
Ik probeer Chronos, de kloktijd, van me af te schudden. Mijn telefoon staat uit, mijn horloge ligt op het nachtkastje. Mijn maag mag eten als hij honger heeft en hoeft niet te luisteren naar wat de wijzers van de klok dicteren. Mijn ogen mogen dicht als Morpheus roept, om pas weer open te gaan als mijn muze me wakker fluistert. Hier aan de kust, de Zeeuwse kust. Het land van Bløf, mosselen en de Zeeuwse babbelaar.
Ik babbel ook heel wat weg. De eerste dagen van mijn retraite voornamelijk in mijzelf. Af en toe voegt zich een personage uit mijn boek bij me. Ontspannen leunend tegen de deurpost, slaat de vrouw mij gade. Ze schetst mijn portret en als ze bij mijn gefronste voorhoofd is aangekomen, schenkt ze me een bemoedigende glimlach. Het meisje zit op de rand van het bad en schept met haar handen het badschuim op. Schaterlachend blaast ze het sop in mijn gezicht. Maar als ik de laptop dichtklap en de TV wil aanzetten, tikt hij me op de vingers. Hij duldt geen tegenspraak en spreekt mij verontwaardigd toe: ‘Aan het werk! Schrijf ons de eeuwigheid in, maak ons onsterfelijk.’

Aan het eind van de avond verschijnen ze alle drie in vol ornaat ten tonele. Als acteurs op een filmset, die wachten tot het rode lampje van de camera gaat branden. Startklaar om op mijn teken hun personages tot leven te wekken. Vragend kijken ze me aan. 'Waar is mijn tekst?'

Dus ik lees, voeg toe, streep door, vul aan, verwijder, verander of berust. Want soms is het al goed. Niets meer aan doen.

'Take the time to make some sense of what you want to say
And cast your words away upon the waves'
- Noel Gallagher


Ria Schopman is Growing A Book called Alea


PS Foto van de Zeeuwse Schopman door Chloé Rice voor Ricedesign.nl
Bewerking door Ria Schopman dankzij basiscursus Photoshop Elements bij PeeCee opleidingen de Ooievaar.

PSS Binnenkort: De duimengalerij!
Zie ook :  http://growingabook.blogspot.com/2011/07/duim-voor-mij.html
Je kan nog insturen dus pak je camera of telefoon en stuur een foto van je duim naar growingabook@gmail.com !

zondag 21 augustus 2011

Om over naar huis te schrijven

Talent, inspiratie, motivatie en gelegenheid zouden toch voldoende moeten zijn, maar nee: Schrijven moet je leren. Welkom in Schrijversland. Zet uw helm op tegen workshopbombardementen, hoed u voor bermseminars en laagovervliegende cursussen. Maar laat u vooral niet lokken in de schrijfboekenval!
Iedere zichzelf respecterende schrijver heeft wel een boek geschreven over het geheim van zijn of haar succes. Maar als ik de stapel van 35 boeken die op mijn nachtkastje ligt allemaal moet lezen, komt mijn boek de eerstkomende vijf jaar niet af. Gelukkig onthult het geheim zich vanzelf: Met schrijven is geen droog brood te verdienen, behalve dan met het schrijven van boeken over hoe je moet schrijven.

Toch zijn sommige tips best bruikbaar en dus bestijg ik de wankele huishoudtrap.
‘Pas je op? Wat doe je in vredesnaam daarboven?’ vraagt de echtgenoot bezorgd.
‘Ik zoek mijn pukkel.’
‘Je wat?’
‘Mijn legerpukkel, ik ga terug naar de schoolbanken.’
‘Jij liever dan ik,’ zegt de echtgenoot hoofdschuddend en loopt weg.
De geur van petuli en zijn groene canvas hengsel verraden zijn locatie. Vastberaden trek ik mijn oude schooltas tussen de stapel jeugdsentiment uit. De viltstifttekst is enigszins vaag maar nog steeds leesbaar:


We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teacher! Leave them kids alone!







Zelfs al hield je van hun muziek, je piekerde er niet over je pukkel te bezoedelen met namen als Abba en de Dolly Dots. De pukkel was het domein van het Ban-de-Bom teken, kreten als Make Love not War en legendes als Jimi Hendrix.
‘Krijg nou wat, mijn Ryam agenda!’ Omkleed met posters en plaatjes van mijn jeugdidolen, met chirurgische precisie onttrokken aan minstens vijf exemplaren van de Popfoto en de Muziek Express. Ik blaas het stof van mijn etui en slijp mijn potloden tot angstaanjagende grafietsperen. De IB-groep is mijn eerste doelwit. Als ik dan toch moet studeren, wil ik wel een vette studiefinanciering. O ja, en een studenten OV-jaarkaart en gauw een beetje!
Ik ga namelijk op 24 september leren ‘Debuteren als schrijver’. U bent gewaarschuwd.

'Of iemand kan leren schrijven? Ik geloof het niet. En wie het in zich heeft hoeft het niet te leren.'
- Willem Elsschot



Ria Schopman is Growing A Book called Alea

woensdag 17 augustus 2011

Wij Ria, Koningin der Metaforen

Metaforen: Ik ben er gek op! Geen ervaring zo letterlijk of ik weet het wel in een beeld te vangen. Geen feit zo saai of ik maak er een plaatje van. Metaforen zijn voor schrijvers die niet kunnen schilderen. En deze schrijver grossiert erin.

Waarom zijn mensen zo gek op metaforen? Omdat ze een situatie, een theorie of een inzicht vertalen naar een praktijkvoorbeeld. Een herkenbaar plaatje gekoppeld aan een emotie. Zo werken de hersenen nu eenmaal. Gek op herkenning, kwijlen ze bij de ideale match tussen het door hen op basis van herhaling gevormde concept en het beeld van de realiteit. Men beweert zelfs dat alle acties die het brein initieert er op gericht zijn de werkelijkheid te laten kloppen met dat concept. Het brein is de personificatie van het zinnetje: Maak het verhaal verder zelf maar af en kleur de plaatjes. En dus heeft iedere motivator ‘m in zijn pakket : het visionboard. Als ik de universele Wet van de Aantrekkingskracht voor mij aan het werk wil zetten, kan ik er dus niet omheen.

Ik spit in het rommellaatje en vind tussen een doosje punaises, een capuchon koordje, een pak kaarten, een stekker, een 3D-bril, 5 lege batterijen, een kompas, een stappenteller, een Ikea inbussleuteltje met werkbeschrijving van een stapelbed waar mijn zoon al 7 jaar niet meer in slaapt, jawel: de Pritt plakstift! Nou ja, de Pritt stift, want plakken doet hij, na 1 jaar zonder dop in de la gebivakkeerd te hebben, al lang niet meer. Mijn oog valt op een rolletje plakband waarvan het onvindbare beginnetje aanvankelijk dapper weerstand biedt, maar geen match blijkt voor mijn genadeloze nagels.

Met het puntje van mijn tong uit mijn mond hangend kies, knip en knutsel ik mijn droomtoekomst het karton op. Langzaam krijgt mijn schatkaart vorm, maar het beloofde geluksgevoel bij de aanblik ervan blijft uit. Gelukkig haalt mijn eigen logica mijn gepruts in.
Als metaforen zijn voor schrijvers die niet kunnen schilderen, zijn visionboards dan misschien voor schrijvers die niet kunnen metaforen?
Opgelucht scheur ik mijn kneutercollage in duizend stukjes. Zo’n visionboard hebben Wij Ria, Koningin der Metaforen, helemaal niet nodig!

Now here I go again, I see, the crystal visions
I keep my visions to myself
It's only me who wants to wrap around your dreams and
Have you any dreams you'd like to sell?
-Stevie Nicks





Ria Schopman is Growing A Book called Alea

vrijdag 12 augustus 2011

Het moeras der doemgedachten

Ik voel het gewicht. Het ruwe touw schuurt groeven in mijn vel en schaaft wonden rond mijn enkel. Ik voel de pijn niet omdat een grotere kwelling mijn pijncentrum domineert. Zoals iemand met hoogtevrees op een galerij van een flatgebouw naar het hek getrokken wordt, zo lokt het drasland mij. Het wateroppervlak is bedekt met kroos. De stank van het stilstaande water is door de aanhoudende hitte ondragelijk geworden. Het zweet guts uit al mijn poriën tegelijk. Gesterkt door de belofte van mislukking, zuigt het drijfzand mij langzaam naar beneden.

Ik kijk naar de handen, die me moeten redden, maar ik herken ze niet. Ze zijn loodzwaar, onwrikbaar, gevat in gewapend beton. Ik weet dat de oplossing elders in mij verstopt zit. Ik put en put maar de bron is opgedroogd. Mijn muze is vertrokken. Mijn muze is met de muziek mee.
Denk na Ria! Gebruik je grijze cellen! Plotsklaps borrelt de oplossing als een zuurstofbel omhoog uit het moeras der doemgedachten. Er zijn twee manieren om een schrijversblok te overwinnen: Voorgoed stoppen met schrijven, of gewoon beginnen met schrijven en je gevreesde vijand liefdevol omarmen! Dus pak ik mijn pen en schrijf:


Den Haag, 12 augustus 2011


Lief Blok,

Ik kan je slecht missen. Ik wil je dolgraag weer zien. Als je komt, wacht je een warm onthaal. Mijn luiste stoel staat voor je klaar. Met een kussentje voor in je rug. Op de tafel staat een fles van je favoriete 40 jaar oude Whiskey klaar. De sigarenpeuk in de asbak herinnert aan je vorig bezoek. Maar maak je geen zorgen, er zijn er nog genoeg Havanna’s over. Kom je gauw weer eens langs? En blijf je dan voor altijd?

Je trouwe fan,


Schrijver


Stephen King tekende in zijn boek ‘Over leven en over schrijven’ de volgende anekdote op over James Joyce, een van de grootste schrijvers van de vorige eeuw:

Een vriend die bij de grote man op bezoek ging trof hem in een houding van volstrekte wanhoop over zijn schrijfbureau gebogen aan.
‘James wat is er?’ vroeg de vriend. ‘Is er iets met je werk?’
Joyce bevestigde dat zonder zelfs maar zijn hoofd op te tillen om zijn vriend aan te kijken. Natuurlijk was er iets met zijn werk, dat was het toch altijd.
‘Hoeveel woorden heb je vandaag geschreven?’ drong de vriend aan.
Joyce (nog altijd wanhopig over zijn bureau gebogen): ‘Zeven.’
‘Zeven? Maar James, dat is naar jouw maatstaven toch best veel?’
‘Ja.’ Joyce keek nu eindelijk op. ‘Misschien wel... maar ik weet niet in welke volgorde ik ze moet zetten!’

‘Vergeef altijd uw vijanden. Er is niets dat hen meer ergert.’
- Oscar Wilde



Ria Schopman is Growing A Book called Alea


Herinnering: Duim voor mij!
Pak je camera of telefoon en stuur een foto van je duim naar growingabook@gmail.com gewoon voor de eeuwige roem, voor de leuk.

zaterdag 6 augustus 2011

Woorden-boek

Soms liggen ze op het puntje van mijn tong, dan weer blijven ze onuitgesproken hangen in een ongemakkelijke stilte. Soms sporen ze aan tot lachen, soms zijn ze de oorzaak van tranen. Soms spreken ze recht in klare taal, soms fladderen ze frivool tussen de regels door.
Maar immer als mosterd na de maaltijd. Ze doen hun werk pas na de beleving. Ze verwoorden wat is geweest. Ze zijn nooit de waarheid. Ze zijn niet meer dan een interpretatie van de waarheid gezien door de ogen van de verteller.
Maar nimmer zonder gevolg. Zo spannen ze samen als gedachte en verenigen hyperactieve exemplaren zich in een spraakwaterval. Ze ontketenen revoluties en smeden verbonden.

En wat zijn ze mooi. Ze ontroeren, vervoeren, ze motiveren, ze stimuleren, ze bidden, ze vervloeken, ze roemen en veroordelen. Vermomd in talen die ik niet beheers, kan ik slechts hun klank en klemtonen bewonderen. Toch zijn ze met al hun beperkingen, met afstand het beste middel waarover ik beschik om me met anderen te verbinden.


Woorden.
Woorden worden zin, zinnen worden alinea, alinea’s worden hoofdstuk, hoofdstukken worden boek.
Woorden worden boek. Woorden-boek. Mijn boek met woorden is bijna af. Nog een paar woordjes.

What are words worth?
Words in papers, words in books
Words on tv, words for crooks
Words of comfort, words of peace
Words to make the fighting cease
Words to tell you what to do
Words are working hard for you
Eat your words but don't go hungry
Words have always nearly hung me
-Tina Weymouth



Ria Schopman is Growing A Book called Alea

Herinnering: Duim voor mij!
Pak je camera of telefoon en stuur een foto van je duim naar growingabook@gmail.com gewoon voor de eeuwige roem, voor de leuk.

zondag 31 juli 2011

Te Hoy en te gras


Niet alle boeken worden uitgelezen. Het boek Ulysses van James Joyce wordt niet alleen bejubeld als meesterwerk maar tevens verguisd door een derde plaats bij de verkiezing van het ‘Minst uitgelezen boeken ooit’. Wat is er voor nodig om de lezer tot het einde te boeien? Nicolien Mizee, gaf schrijfles aan de Volksuniversiteit in Haarlem en vatte het samen in ‘de eerste Wet van Mizee’: Iemand wil iets, dat gaat mis, en dan gebeurt er iets anders…

Verrassing, mislukking en contrast heb ik dus nodig om het verhaal van mijn hoofdpersoon spannend te maken. In haar wervelende wereld, die van een succesvol kunstenaar, is geen ruimte voor bezinning. Onophoudelijk klinkende ringtones en uitpuilende mailboxen zullen daarvoor eerst het veld moeten ruimen voor natuur, rust en eenzaamheid. Waar is die plek, die haar geeft wat ze wil? Waar is die plek, waar het vervolgens misgaat? Waar is die plek, waar dan iets heel anders gebeurt?
Het is een eiland met steile klippen, uitgestrekte weilanden en meer rust dan zelfs een opgejaagd mens lief is. Goedwillende bewoners, die beter weten dan zich met een toevallige toerist te bemoeien. Grazende schapen, die niet beter weten dan een toevallige toerist te volgen. Het schilderij was in mijn hoofd al met een paar penseelstreken af. Zou zo’n eiland echt bestaan en waar zou het liggen?
Google biedt zo als gewoonlijk uitkomst. Via de zoekterm ‘eilanden voor de Britse kust’, vind ik de Orkney Islands. In de zomer van 2008 reisde ik ter inspiratie met een vriendin naar het noorden van Schotland en voer met de boot naar het door mij gekozen eilandje Hoy. 
 










En zo werd Hoy de locatie waar mijn boek zich afspeelt. Verwacht echter geen super gedetailleerde landschapbeschrijvingen, geen culturele hoogtepunten of tips van wat je wel of niet moet doen op Hoy, want als ik ergens een hekel aan heb is het aan schrijvers die midden in hun verhaal een mini Lonely Planetgids verstoppen. Als u een reisgids wilde, had u die wel gekocht toch?

I don't run away from a challenge because I am afraid. Instead, I run toward it because the only way to escape fear is to trample it beneath your feet.
- Nadia Comaneci



Ria Schopman is Growing a Book called Alea
Herinnering: Duim voor mij!
Pak je camera of telefoon en stuur een foto van je duim naar growingabook@gmail.com gewoon voor de eeuwige roem, voor de leuk.