De Zeeuwse Babbelaar

Roald Dahl schreef in zijn tuinhuisje, Stephen King doet het in de kelder en Heleen van Royen heeft, naast haar Portugese landgoed, zelfs nog een schrijvers-

appartement. Ik heb geen van drieën dus ga ik, om de alledaagse beslommeringen te ontvluchten, in retraite. Alle rust om aan mijn boek te kunnen werken.

Tja, daar zit ik dan in mijn tipi in Nijverdal, mijn Mongoolse yurt op Texel of toch stiekem, vooruitlopend op de bestsellerstatus van mijn boek, in een 4-sterrenhotel in Zeeland. Nee, niet Nieuw Zeeland, ik ben J.K. Rowling niet.

Ik probeer Chronos, de kloktijd, van me af te schudden. Mijn telefoon staat uit, mijn horloge ligt op het nachtkastje. Mijn maag mag eten als hij honger heeft en hoeft niet te luisteren naar wat de wijzers van de klok dicteren. Mijn ogen mogen dicht als Morpheus roept, om pas weer open te gaan als mijn muze me wakker fluistert. Hier aan de kust, de Zeeuwse kust. Het land van Bløf, mosselen en de Zeeuwse babbelaar.

Ik babbel ook heel wat weg. De eerste dagen van mijn retraite voornamelijk in mijzelf. Af en toe voegt zich een personage uit mijn boek bij me. Ontspannen leunend tegen de deurpost, slaat de vrouw mij gade. Ze schetst mijn portret en als ze bij mijn gefronste voorhoofd is aangekomen, schenkt ze me een bemoedigende glimlach. Het meisje zit op de rand van het bad en schept met haar handen het badschuim op. Schaterlachend blaast ze het sop in mijn gezicht. Maar als ik de laptop dichtklap en de TV wil aanzetten, tikt hij me op de vingers. Hij duldt geen tegenspraak en spreekt mij verontwaardigd toe: ‘Aan het werk! Schrijf ons de eeuwigheid in, maak ons onsterfelijk.’

Aan het eind van de avond verschijnen ze alle drie in vol ornaat ten tonele. Als acteurs op een filmset, die wachten tot het rode lampje van de camera gaat branden. Startklaar om op mijn teken hun personages tot leven te wekken. Vragend kijken ze me aan. 'Waar is mijn tekst?'

Dus ik lees, voeg toe, streep door, vul aan, verwijder, verander of berust. Want soms is het al goed. Niets meer aan doen.

'Take the time to make some sense of what you want to say
And cast your words away upon the waves'
- Noel Gallagher

Ria Schopman is Growing A Book called Alea


PS Foto van de Zeeuwse Schopman door Chloé Rice voor Ricedesign.nl
Bewerking door Ria Schopman dankzij basiscursus Photoshop Elements bij PeeCee opleidingen de Ooievaar.

PSS Binnenkort: De duimengalerij!
Zie ook :  http://growingabook.blogspot.com/2011/07/duim-voor-mij.html
Je kan nog insturen dus pak je camera of telefoon en stuur een foto van je duim naar growingabook@gmail.com !

Om over naar huis te schrijven

Talent, inspiratie, motivatie en gelegenheid zouden toch voldoende moeten zijn, maar nee: Schrijven moet je leren. Welkom in Schrijversland. Zet uw helm op tegen workshopbombardementen, hoed u voor bermseminars en laagovervliegende cursussen. Maar laat u vooral niet lokken in de schrijfboekenval!
Iedere zichzelf respecterende schrijver heeft wel een boek geschreven over het geheim van zijn of haar succes. Maar als ik de stapel van 35 boeken die op mijn nachtkastje ligt allemaal moet lezen, komt mijn boek de eerstkomende vijf jaar niet af. Gelukkig onthult het geheim zich vanzelf: Met schrijven is geen droog brood te verdienen, behalve dan met het schrijven van boeken over hoe je moet schrijven.

Toch zijn sommige tips best bruikbaar en dus bestijg ik de wankele huishoudtrap.
‘Pas je op? Wat doe je in vredesnaam daarboven?’ vraagt de echtgenoot bezorgd.
‘Ik zoek mijn pukkel.’
‘Je wat?’
‘Mijn legerpukkel, ik ga terug naar de schoolbanken.’
‘Jij liever dan ik,’ zegt de echtgenoot hoofdschuddend en loopt weg.
De geur van petuli en zijn groene canvas hengsel verraden zijn locatie. Vastberaden trek ik mijn oude schooltas tussen de stapel jeugdsentiment uit. De viltstifttekst is enigszins vaag maar nog steeds leesbaar:

We don't need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers leave them kids alone
Hey! Teacher! Leave them kids alone!






Zelfs al hield je van hun muziek, je piekerde er niet over je pukkel te bezoedelen met namen als Abba en de Dolly Dots. De pukkel was het domein van het Ban-de-Bom teken, kreten als Make Love not War en legendes als Jimi Hendrix.
‘Krijg nou wat, mijn Ryam agenda!’ Omkleed met posters en plaatjes van mijn jeugdidolen, met chirurgische precisie onttrokken aan minstens vijf exemplaren van de Popfoto en de Muziek Express. Ik blaas het stof van mijn etui en slijp mijn potloden tot angstaanjagende grafietsperen. De IB-groep is mijn eerste doelwit. Als ik dan toch moet studeren, wil ik wel een vette studiefinanciering. O ja, en een studenten OV-jaarkaart en gauw een beetje!
Ik ga namelijk op 24 september leren ‘Debuteren als schrijver’. U bent gewaarschuwd.

'Of iemand kan leren schrijven? Ik geloof het niet. En wie het in zich heeft hoeft het niet te leren.'
- Willem Elsschot

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

Wij Ria, Koningin der Metaforen

Metaforen: Ik ben er gek op! Geen ervaring zo letterlijk of ik weet het wel in een beeld te vangen. Geen feit zo saai of ik maak er een plaatje van. Metaforen zijn voor schrijvers die niet kunnen schilderen. En deze schrijver grossiert erin.

Waarom zijn mensen zo gek op metaforen? Omdat ze een situatie, een theorie of een inzicht vertalen naar een praktijkvoorbeeld. Een herkenbaar plaatje gekoppeld aan een emotie. Zo werken de hersenen nu eenmaal. Gek op herkenning, kwijlen ze bij de ideale match tussen het door hen op basis van herhaling gevormde concept en het beeld van de realiteit. Men beweert zelfs dat alle acties die het brein initieert er op gericht zijn de werkelijkheid te laten kloppen met dat concept. Het brein is de personificatie van het zinnetje: Maak het verhaal verder zelf maar af en kleur de plaatjes. En dus heeft iedere motivator ‘m in zijn pakket : het visionboard. Als ik de universele Wet van de Aantrekkingskracht voor mij aan het werk wil zetten, kan ik er dus niet omheen.

Ik spit in het rommellaatje en vind tussen een doosje punaises, een capuchon koordje, een pak kaarten, een stekker, een 3D-bril, 5 lege batterijen, een kompas, een stappenteller, een Ikea inbussleuteltje met werkbeschrijving van een stapelbed waar mijn zoon al 7 jaar niet meer in slaapt, jawel: de Pritt plakstift! Nou ja, de Pritt stift, want plakken doet hij, na 1 jaar zonder dop in de la gebivakkeerd te hebben, al lang niet meer. Mijn oog valt op een rolletje plakband waarvan het onvindbare beginnetje aanvankelijk dapper weerstand biedt, maar geen match blijkt voor mijn genadeloze nagels.

Met het puntje van mijn tong uit mijn mond hangend kies, knip en knutsel ik mijn droomtoekomst het karton op. Langzaam krijgt mijn schatkaart vorm, maar het beloofde geluksgevoel bij de aanblik ervan blijft uit. Gelukkig haalt mijn eigen logica mijn gepruts in.
Als metaforen zijn voor schrijvers die niet kunnen schilderen, zijn visionboards dan misschien voor schrijvers die niet kunnen metaforen?
Opgelucht scheur ik mijn kneutercollage in duizend stukjes. Zo’n visionboard hebben Wij Ria, Koningin der Metaforen, helemaal niet nodig!

Now here I go again, I see, the crystal visions
I keep my visions to myself
It's only me who wants to wrap around your dreams and
Have you any dreams you'd like to sell?
-Stevie Nicks

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

Het moeras der doemgedachten

Ik voel het gewicht. Het ruwe touw schuurt groeven in mijn vel en schaaft wonden rond mijn enkel. Ik voel de pijn niet omdat een grotere kwelling mijn pijncentrum domineert. Zoals iemand met hoogtevrees op een galerij van een flatgebouw naar het hek getrokken wordt, zo lokt het drasland mij. Het wateroppervlak is bedekt met kroos. De stank van het stilstaande water is door de aanhoudende hitte ondragelijk geworden. Het zweet guts uit al mijn poriën tegelijk. Gesterkt door de belofte van mislukking, zuigt het drijfzand mij langzaam naar beneden.

Ik kijk naar de handen, die me moeten redden, maar ik herken ze niet. Ze zijn loodzwaar, onwrikbaar, gevat in gewapend beton. Ik weet dat de oplossing elders in mij verstopt zit. Ik put en put maar de bron is opgedroogd. Mijn muze is vertrokken. Mijn muze is met de muziek mee.
Denk na Ria! Gebruik je grijze cellen! Plotsklaps borrelt de oplossing als een zuurstofbel omhoog uit het moeras der doemgedachten. Er zijn twee manieren om een schrijversblok te overwinnen: Voorgoed stoppen met schrijven, of gewoon beginnen met schrijven en je gevreesde vijand liefdevol omarmen! Dus pak ik mijn pen en schrijf:

Den Haag, 12 augustus 2011


Lief Blok,

Ik kan je slecht missen. Ik wil je dolgraag weer zien. Als je komt, wacht je een warm onthaal. Mijn luiste stoel staat voor je klaar. Met een kussentje voor in je rug. Op de tafel staat een fles van je favoriete 40 jaar oude Whiskey klaar. De sigarenpeuk in de asbak herinnert aan je vorig bezoek. Maar maak je geen zorgen, er zijn er nog genoeg Havanna’s over. Kom je gauw weer eens langs? En blijf je dan voor altijd?

Je trouwe fan,

Schrijver


Stephen King tekende in zijn boek ‘Over leven en over schrijven’ de volgende anekdote op over James Joyce, een van de grootste schrijvers van de vorige eeuw:

Een vriend die bij de grote man op bezoek ging trof hem in een houding van volstrekte wanhoop over zijn schrijfbureau gebogen aan.
‘James wat is er?’ vroeg de vriend. ‘Is er iets met je werk?’
Joyce bevestigde dat zonder zelfs maar zijn hoofd op te tillen om zijn vriend aan te kijken. Natuurlijk was er iets met zijn werk, dat was het toch altijd.
‘Hoeveel woorden heb je vandaag geschreven?’ drong de vriend aan.
Joyce (nog altijd wanhopig over zijn bureau gebogen): ‘Zeven.’
‘Zeven? Maar James, dat is naar jouw maatstaven toch best veel?’
‘Ja.’ Joyce keek nu eindelijk op. ‘Misschien wel... maar ik weet niet in welke volgorde ik ze moet zetten!’

‘Vergeef altijd uw vijanden. Er is niets dat hen meer ergert.’
- Oscar Wilde

Ria Schopman is Growing A Book called Alea


Herinnering: Duim voor mij!
Pak je camera of telefoon en stuur een foto van je duim naar growingabook@gmail.com gewoon voor de eeuwige roem, voor de leuk.

Woorden-boek

Soms liggen ze op het puntje van mijn tong, dan weer blijven ze onuitgesproken hangen in een ongemakkelijke stilte. Soms sporen ze aan tot lachen, soms zijn ze de oorzaak van tranen. Soms spreken ze recht in klare taal, soms fladderen ze frivool tussen de regels door.
Maar immer als mosterd na de maaltijd. Ze doen hun werk pas na de beleving. Ze verwoorden wat is geweest. Ze zijn nooit de waarheid. Ze zijn niet meer dan een interpretatie van de waarheid gezien door de ogen van de verteller.
Maar nimmer zonder gevolg. Zo spannen ze samen als gedachte en verenigen hyperactieve exemplaren zich in een spraakwaterval. Ze ontketenen revoluties en smeden verbonden.

En wat zijn ze mooi. Ze ontroeren, vervoeren, ze motiveren, ze stimuleren, ze bidden, ze vervloeken, ze roemen en veroordelen. Vermomd in talen die ik niet beheers, kan ik slechts hun klank en klemtonen bewonderen. Toch zijn ze met al hun beperkingen, met afstand het beste middel waarover ik beschik om me met anderen te verbinden.

Woorden.
Woorden worden zin, zinnen worden alinea, alinea’s worden hoofdstuk, hoofdstukken worden boek.
Woorden worden boek. Woorden-boek. Mijn boek met woorden is bijna af. Nog een paar woordjes.

What are words worth?
Words in papers, words in books
Words on tv, words for crooks
Words of comfort, words of peace
Words to make the fighting cease
Words to tell you what to do
Words are working hard for you
Eat your words but don't go hungry
Words have always nearly hung me
-Tina Weymouth

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

Herinnering: Duim voor mij!
Pak je camera of telefoon en stuur een foto van je duim naar growingabook@gmail.com gewoon voor de eeuwige roem, voor de leuk.