maandag 30 januari 2012

Droom je leven, leef je droom

In het holst van de nacht spinnen de hersenen je lievelingsgedachten tot een web, dat als hartenwens geboren wordt als je ontwaakt: de droom is een feit.
En dan ben je reddeloos verloren. Hoe hard je het ook probeert, nu de droom de overgang van onderbewustzijn naar bewustzijn heeft gemaakt, is er geen ontkomen meer aan. In plaats van dat je de droom najaagt, jaagt de droom jou na, dag en nacht, ongeduldig wachtend op vervulling.

Jarenlang kwamen ze voorbij op plaatjes, in documentaires, ansichtkaarten, kalenders en in verhalen, waarop mijn hart telkens weer een sprongetje maakte om me aan de droom te herinneren: zwemmen met wilde dolfijnen. Maar pas toen mijn vader in september 2007 stierf en met hem een aantal van zijn onvervulde dromen begraven werden, realiseerde ik mij dat ik het niet zo ver mocht laten komen.

Oudejaarsdag 2007 voer ik in een boot langs de kust van Hawaii en spande mijn moeder over de zee, de prachtigste regenboog ooit, om mij te troosten. Het voelde alsof haar grenzeloze liefde in kleuren op mij neerdaalde.
‘Je zal zien dat mijn vader me zo een walvis stuurt,’ grapte ik tegen een reisgenoot. Minuten later rees uit de turquoise wateren van de Pacific Ocean, een bultrugwalvis met baby die samen een fantastisch schouwspel opvoerden. Mamma leerde de kleine uit het water te springen en de mislukte acrobatische toeren van de miniwalvis waren ronduit aandoenlijk.


Later die dag kwamen we een grote school spinner dolfijnen tegen, die bewust draalden en midden in die oneindig grote oceaan er voor hadden gekozen contact te maken met het vreemdste zoogdier aller tijden: De mens.
Onmiddellijk werd ik aangetrokken door een moeder en baby dolfijn en gewapend met snorkel, duikbril en flippers deed ik verwoede pogingen zo dicht mogelijk bij hen te komen, wat gezien de snelheid waarmee ze zich kunnen verplaatsen, niet echt lukte. Ik was zo gefocust op die twee prachtige dieren, dat ik niet door had dat ik omringd werd door andere dolfijnen: achter me, onder me, voor me. Van opzij kwam een dolfijn die rakelings voor me langs zwom op een paar centimeter afstand van mijn gezicht. Ik keek in zijn ogen en zag de oneindigheid.

Ik vierde oud en nieuw onder een met sterren bezaaide hemel op Hawaii. Ik vroeg de vuurgodin Pele de wens te vervullen die ik op een papiertje geschreven had en vervolgens aan haar vreugdevuur geofferd had.

‘De zin van het leven is om jouw cadeau te vinden, het doel van het leven is om dat cadeau weg te geven,’ was de boodschap van de dolfijnen die me inspireerde.

In de droevigste periode van mijn leven, op de bodem van de diepste put, vond ik mijn eigen mooiste cadeau. Op mijn papiertje voor Pele stond geschreven: 'Ik wens dat ik dit cadeau mag delen, in een boek dat gepubliceerd zal worden, zodat heel veel mensen het zullen lezen en van dit cadeau kunnen genieten.'

‘Wie duft nog te beweren, dat dromen bedrog zijn?’

 



Ria Schopman is Growing A Book called Alea

donderdag 19 januari 2012

High five!

We leven in een maatschappij, die geobsedeerd is door nummers. Nummers op papier maken de dienst uit. En de persoon met het papier waarop de meeste nummertjes staan, is nummer 1! Ik geef geen moer om nummers, ook niet om letters trouwens, want woorden zijn slechts een slap aftreksel van datgene waar ze naar verwijzen.
Neem nou de zon. Het woord zon straalt niet, verwarmt niet, verlicht niet, verbrandt niet, verzengt niet. Het is slechts een opeenvolging van drie letters waarvan we hebben afgesproken dat het naar dit bijzondere hemellichaam verwijst. En al loopt het water je in de mond bij het lezen, je eet toch liever het gerecht zelf, dan de menukaart waar het op aangeprezen staat?

Toch sluipen ze soms je leven binnen. Nummers. Om je iets te vertellen, om iets in te wrijven, als dat met woorden niet gelukt is. 'Kijk nou eens goed blindevink: de nummers liegen niet!'

Het begon op mijn 50ste verjaardag, toen er  precies 50% van de aandelen in Alea verkocht waren. Een dag vol felicitaties en complimenten: 'Geef me de 5!'  Het verhaal van mijn kleine 15-jarige heldin Alea, wordt uitgegeven dankzij 150 aandeelhouders. De laatste aandelen van het 55ste manuscript dat uitgegeven wordt, werden verkocht om 16.55 uur, jawel 5 voor 5. In het jaar 2012 (opgeteld 5). Ziet u het ook, het patroon?





Daar moet op gedronken worden!

Ik ben geen expert in numerologie, maar ik had het wel kunnen raden. De 5 symboliseert verandering, variatie en vrijheid. Drie woorden die beginnen met de letter V, jawel het Romeinse cijfer 5. De onderwerpen sluiten niet alleen heel mooi aan bij mijn boek, maar ook op andere terreinen in mijn leven. Er gaat een hoop veranderen dit jaar, maar de basis blijft hetzelfde: nummertjes en lettertjes op papier worden nooit belangrijker dan mensen, nooit belangrijker dan liefde.

Ik zing het al vanaf de dag dat alle aandelen verkocht waren. Voelt u het ook, een gloednieuwe dag?


Hello world! It's like a different way of living now
And thank you world, we always knew that we'd be free somehow
In harmony and show the world that we've got liberty

It's such a change for us to live so independently
Freedom, you see, has got our hearts singing so joyfully
Just look about, you owe it to yourself to check it out
Can't you feel a brand new day?





Alea wordt uitgegeven: http://www.tenpages.com/manuscript/alea
Bekijk de boektrailer op YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=rDWnMxasN2c

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

woensdag 11 januari 2012

Alea wordt uitgegeven!!!

Alea is het 55ste manuscript dat via TenPages wordt uitgegeven.



Ria Schopman is Growing A Book called Alea

zaterdag 7 januari 2012

De beer, de huid en het zwarte gat

Ik verbaas me er niet meer over. Hoe alles op zijn plaatst valt. Wat je aan wensen de wereld in stuurt, komt met een raketvaart weer terug. Was in 2011 mijn motto nog ‘durf te vragen’, nu is dat al ‘durf te dromen’ en het zou me niet verbazen als ik dat heel binnenkort ga bijstellen naar ‘durf te vertrouwen’ (dat die dromen ook uit mogen komen). En dat alles dankzij Alea.
Ik hoor een enkeling onder u zeggen: 'Nou, nou Schopman, je moet de huid van de beer niet verkopen voor deze geschoten is,' maar ik heb de champagne al koud staan.




Bij het maken van deze foto zijn geen beren gewond geraakt
En wat dacht u van de lettertuin van Museum Meermanno als locatie voor de boekpresentatie? 
Bij het maken van deze foto's zijn geen letters opgeofferd

woensdag 4 januari 2012

Janus Nostradamus



Heel Nederland heeft een krijsende kater en kolkend maagzuur waar geen Paracetemol en Rennies tegen opgewassen zijn. De glasbak kan rekenen op een buitenproportionele storting en de Gemeentereiniging maakt zich op om mijn stad te ontdoen van een roodpapieren tapijt van gebruikt vuurwerk. Op sommige straathoeken smeulen de restanten van pallets en kerstbomen nog na. Nieuwjaarsdag 2012.

Dit was onze laatste jaarwisseling. Volgens de Maya’s althans, want onze dagen zijn geteld. Letterlijk. Op 21-12 houdt de kalender op en is het uit met de pret. Ook de onbetwiste vader van het doemdenken, Nostradamus, voorspelde het einde van de wereld, maar van rekenen had hij beduidend minder verstand. Zijn maximale houdbaarheidsdatum voor de aarde was het jaar 2000, maar zo makkelijk laat dit hardnekkige menselijke ras zich er niet onder krijgen. Doorbijters zijn we, die, als de wereld dan toch moet vergaan, haar wel graag zelf om zeep helpen. Daar hebben we geen tsunamie of vallende meteoriet voor nodig. 




Zoals zoveel mensen maak ook ik, op nieuwjaarsdag de balans op. Als de God Janus met zijn twee hoofden, kijk ik vooruit en terug: een blik op het verleden en een blik op de toekomst. Weet je wat ik zie? Ik zie mensen die om het milieu geven, dieren beschermen, mensen die elkaar helpen. Ik zie onvoorwaardelijke liefde in mensen die beseffen, dat we allemaal met elkaar en alles wat leeft, verbonden zijn.
In de oneindige cirkel van het leven houdt een einde ook altijd een nieuw begin in. Er komt wel degelijk een einde in 2012. Een einde aan gierigheid, hebberigheid, jaloezie, onverschilligheid en onverdraagzaamheid.