Handen omhoog of ik schiet!

Oké, met mijn handen omhoog is nou net de enige pose die ik niet heb hoeven aannemen, maar geschoten is er. En hoe! Om meer dan 100 plaatjes op de miljoenen lichtgevoelige fotocellen vast te leggen, moest de sluiter van de camera overuren maken. En model en fotografe dus ook.

Het licht bleek onze grootste bondgenoot en onze ergste vijand ineen. Dan weer te veel, dan weer te weinig, dan weer te zacht, dan weer te hard en heel soms: precies goed. En dan komt het aan op de perfecte pose vergezeld van een stralende blik.

Nou weet U, als trouwe lezer van deze blog, dat ik niet bepaald lijd aan pixelvrees en bijna ieder blogbericht opleuk met een al dan niet zelf geschoten kiekje. Maar een auteursfoto die op een website, in een folder en op de achterkant van je boek komt, dat is andere koek.

Dus onderkin op, zwembandje inhouden, mondhoeken omhoog, schouders naar beneden, ogen open, haar laten wapperen. Help, al mijn lichaamsdelen gaan een andere kant op! Na vijf minuten weet ik al niet meer wat waar hangt, ligt of staat en welke kant het bij voorkeur op moet wijzen. Gelukkig heb ik een geduldige fotografe en mijn vriendin als personal assistent, en samen weten ze met slimme trucjes de gevolgen van het verstrijken der jaren en de werking van de zwaartekracht te pareren.

Deze zijn het niet geworden.

En dan volgt het uur van de waarheid. In een waanzinnige resolutie vliegen de megapixels je om de oren. Je kan de cellen van het cornea-epitheel in mijn oogbol tellen. En bij inzoomen op mijn blozende wangen blijken zelfs mijn poriën nog poriën te hebben!

En dan dat haar. Daar waar het volgens de laatste mode moet zitten, schittert het door afwezigheid. Voor mij geen sexy borsteltjes  boven de ogen maar een paar weerbarstige haartjes die een onsuccesvolle poging tot wenkbrauw doen. Zelfs met valse wimpers die als een gitzwarte waaier mijn kijkers zouden moeten omfloersen, lijkt het resultaat in niets op de glamourlook uit de L’Oréal  reclame. Gelukkig maar.

Iemand anders zijn is niets voor mij. Schoonheid zit van binnen. En als je straks maar ver genoeg inzoomt, kan je aan het einde van de door mijn poriën gevormde tunneltjes, mijn stralende kern zien schitteren.

People are like stained - glass windows. They sparkle and shine when the sun is out, but when the darkness sets in, their true beauty is revealed only if there is a light from within.
-Elisabeth Kubler-Ross

Ria Schopman is Growing A Book called Alea!