De beer, de huid en het zwarte gat

Ik verbaas me er niet meer over. Hoe alles op zijn plaatst valt. Wat je aan wensen de wereld in stuurt, komt met een raketvaart weer terug. Was in 2011 mijn motto nog ‘durf te vragen’, nu is dat al ‘durf te dromen’ en het zou me niet verbazen als ik dat heel binnenkort ga bijstellen naar ‘durf te vertrouwen’ (dat die dromen ook uit mogen komen). En dat alles dankzij Alea.
Ik hoor een enkeling onder u zeggen: 'Nou, nou Schopman, je moet de huid van de beer niet verkopen voor deze geschoten is,' maar ik heb de champagne al koud staan.

Bij het maken van deze foto zijn geen beren gewond geraakt

En wat dacht u van de lettertuin van Museum Meermanno als locatie voor de boekpresentatie?　

Bij het maken van deze foto's zijn geen letters opgeofferd

Sterallures? Welnee! Een gezonde dosis zelfvertrouwen, want bescheidenheid mag dan de mens sieren, maar verkoopt geen aandelen. Gelukkig ben ik bijna uitverkocht.

Tijd dus voor een post-TenPages-tijdperk-plan-van-aanpak, want er dreigt gevaar. Een allesverslindend zwart gat. Niet meer naar de PC rennen als je het geluid van een binnenkomende mailtje hoort, geen f5-RSI van eindeloos verversen van de toplijsten, afkicken van de geur van pasgebruikte TAN-codes en geen Pavlov reactie meer, waarbij iedere nieuwe aankoop een adrenaline kick en een hoop gekwijl oplevert.

Een zwart gat, daar moet je als nieuwe ster aan het firmament natuurlijk ver vandaan blijven, want een zwart gat eet sterren op. En ik wil stralen, want wat is er een hoop veranderd in mijn leven! Als ik, als schrijver Ria Schopman, terugkijk op de Ria van voor dit TenPages avontuur, kan ik alleen maar zeggen:

Now you’re just somebody that I used to know

(en wat een mooie uitvoering is dit!)

Nieuwe hoofdstukken van Alea lees je hier: http://www.tenpages.com/manuscript/alea/lezen/4444
Bekijk hier de Alea boektrailer: http://www.youtube.com/watch?v=rDWnMxasN2c


Ria Schopman is Growing A Book called Alea