Misdaad loont

Misdaad loont, kijk maar naar Willem Holleeder. Een vrij man die nu weer zonder zwart balkje voor de ogen geportretteerd mag worden. Voor een man met de bijnaam ‘De Neus’ hadden ze dat balkje trouwens beter op een andere plek kunnen zetten, maar dit terzijde. Willem is sinds kort een BCN-er, een Bekende Criminele Nederlander, met een eigen column in de Nieuwe Revue en een televisie-interview in de  College Tour reeks. Het zou me niet verbazen als hij binnenkort plaatsneemt in het panel van Ranking the Stars of bij Ik Hou van Holland het woord ‘vrijheidsberoving’ mag spellen. Nee, laat Willem maar schuiven.

Weet u waar misdaad ook loont? In het schrijven van boeken. De bestsellerlijst worden steevast aangevoerd door thrillers, meeslepende boeken die ons de zelfkant van het leven laten zien. Maar waarom zijn mensen toch zo gek op spanning? Knappe bollen hebben onderzocht dat om werkelijk plezier te hebben je niet de hele tijd in een positieve stemming moet zijn. Met andere woorden, de kans dat het misschien slecht afloopt maakt dat we nog meer van het verhaal genieten. De positieve en negatieve emoties waartussen we heen en weer geslingerd worden in een spannend boek zorgen voor de ultieme leesbeleving. En als het ons te eng wordt, slaan we het boek dicht en doen het licht uit.

U snapt het al: ik ga een thriller schrijven waarvan de pagina’s scharlakenrood kleuren van de bloederige passages. Onder de bezielende leiding van ‘de donkere engel van de Nederlandse thriller’, Judith Visser, verken ik nu de duistere krochten van mijn brein op zoek naar de motieven van de dader, de angsten van het slachtoffer en het plezier van de lezer. Ik verdiep me in de anatomie van het menselijke lichaam. Niet hoe maak je het heel, maar hoe maak je het stuk? Als ik hier steek, komt er wat, waar uit?

Ik ben er nog niet uit of de hoofdrol naar de dader of naar het slachtoffer gaat. Soms is het een dunne scheidslijn, want wat maakt dat iemand breekt? Mits voldoende getergd kan zelfs de meest vreedzame mens naar geweld grijpen. Wat we kunnen leren van een psychopaat ga ik horen op 12 november a.s. tijdens de lezing ‘Lessen van de Psychopaat’ door Kevin Dutton (schrijver, onderzoeker, docent psychologie), Gerard Sprong (advocaat), en Antoine de Kom (schrijver, dichter, psychiater). En de rest ga ik leren van Judith Visser, op cursus en uit haar boeken. Hebt u Zeemansbruid (< klik daar) al besteld?

De bron van elke misdaad is een bepaald gebrek aan inzicht, een foute redenering of een plotseling opkomende begeerte. 

- Thomas Hobbes, Brits filosoof

Ria Schopman is Growing A Bloody Book

Hoekse Schrijvers in de Dop

Toen ik door de Stichting Hoeks Doen werd gevraagd een workshop te geven op drie basisscholen om kinderen enthousiast te maken over schrijven, heb ik geen moment getwijfeld. Wat een eer! Ik heb zelf zo veel plezier in het schrijven dat ik het jammer vind dat ik er niet veel eerder aan begonnen ben. Deze kans om de "Young Ones" te inspireren heb ik daarom ook met beide handen aangegrepen.

Op maandag 17 september was het zo ver. De Driemaster was als eerste aan de beurt. Gewapend met een USB-stick met Powerpoint presentatie, het originele manuscript en de pop-up boeken die ik voor mijn boektrailer heb gebruikt, begon ik mijn praatje. Al gauw werd duidelijk dat er een hoop talent rondloopt in Hoek van Holland en dat het de kinderen niet aan ideeën voor spannende verhalen ontbreekt. De tweede groep op de Driemaster schoof met rode wangen en nahijgend van de gymles aan. Door de leuke gesprekken ging de tijd zo snel dat we er niet eens aan toegekomen zijn het speciaal meegebrachte Boekenbalspelletje te spelen.

Op de Van Rijckevorsel school deelden de groepen 7 en 8 niet alleen een klaslokaal maar ook hun enthousiasme. Ik legde uit hoe een boek tot stand komt en hoe ik het voor elkaar heb gekregen dat mijn boek straks in de boekhandel ligt. Daarna vertelde ik waar het boek over gaat. Sommige kinderen vonden het zo jammer dat Alea een boek voor volwassenen is, dat ze me vroegen of ik niet een kinderboek kan schrijven.
‘En waar moet dat boek dan over gaan?’ vroeg ik de kinderen.
‘Over precies hetzelfde, maar dan met makkelijke woorden en dan noemt u het gewoon Kleine Alea of Aleaatje.’
Bij het afscheid krijg ik twee prachtige boekjes mee, met tekeningen en verhalen die speciaal geschreven zijn om mij te bedanken. Een mooiere cadeau kan je een schrijver natuurlijk niet geven.

De laatste school was de Jozefschool. Ze mochten raden hoeveel woorden er in een boek gaan, beantwoordden feilloos alle vragen over fictie en non-fictie en wisten echt alles over Anne Frank. Natuurlijk kregen ze van mij schrijftips die kunnen helpen om hun verhaal nog beter te maken en nog meer plezier in het schrijven te krijgen. Na het bekijken van de boektrailer op YouTube onthulde ik het geheim van mijn pop-up boeken en vertelde ik ze hoe ze er heel makkelijk zelf eentje kunnen maken.

Al met al een heerlijke ervaring die bedoeld was om de kinderen van deze basisscholen enthousiast te maken voor het schrijven maar die zeker net zo inspirerend was voor mij als schrijver.
Op weg naar huis las ik in de bus alvast wat verhalen uit de boekjes die ik heb gekregen en geloof me, van sommige van deze kinderen gaan we zeker nog horen! Deze Hoekse talenten presenteren binnenkort vast hun eigen boek en wie staat er dan vooraan bij de signeersessie om een handtekening te vragen? Ik natuurlijk!


We are the young ones, we don't decide
The future's endless, so is tonight
Di-rect

Stichting Hoeks Doen op Facebook: https://www.facebook.com/hoeksdoen



Ria Schopman is Growing A Book called Alea

Poesie au of Poesie mauw

Vriendin: Wat heb je al die tijd uitgespookt?
Ik: Hoe bedoel je?
Vriendin: Je leek wel van de aardbodem verwenen, blanco Facebook, nul blogberichten.
Ik: Nou als je het persé wilt weten, ik was met Schrödingers kat bezig.
Vriendin: Maar jij was toch allergisch voor katten?
Ik: Alleen als ze bestaan, ja. Schrödingers kat is een gedachte-experiment over superpositie.
Vriendin: Ik weet nu al dat ik hier spijt van krijg, maar wat is superpositie?
Ik: Kwantummechanica zegt dat een subatomair deeltje zich op verschillende plaatsen tegelijk kan bevinden. Sommigen beweren dat het bestaan van een deeltje zelfs niet echt zeker is totdat het geobserveerd wordt. Schrödinger kwam met een proef om te bewijzen dat het onzin was, maar bereikte helaas het tegendeel.
Vriendin (ziet bui al hangen): En jij gaat me nu uitleggen hoe.
Ik: Je zet een kat in een stalen kist met een radioactieve element, een geigerteller, een relais, een flesje met (giftig) blauwzuur en een hamer. Als een atoom van de radioactieve stof vervalt, registreert de geigerteller dit en via een relais valt het hamertje op het flesje blauwzuur. Resultaat: Kat legt loodje.

Tenzij het waar is dat een deeltje niet noodzakelijkerwijs bestaat tot het geobserveerd wordt, dan is het niet zeker of de hamer ooit zal vallen. Volgens de kwantummechanica is de kat dus, zolang we de kist niet openen, zowel dood als levend!
Vriendin: "Poesie au" of "Poesie mauw".
Ik: Precies!
Vriendin: En wat heeft dit met jouw radiostilte te maken?
Ik: Ik probeerde tegelijkertijd mijn huis op te knappen en te bloggen, mijn boek af te maken en een nieuwe baan te zoeken. Helaas kan ik niet op twee plaatsen tegelijk zijn.
Vriendin: Superpositie is dus een fabeltje…
Ik: ...en tegelijkertijd waar, want als 150 mensen zo’n groot vertrouwen in je schrijftalent hebben dat ze investeren in de publicatie van je debuutroman, dan verkeer je als auteur wel in een SUPERPOSITIE natuurlijk. Wat hoor ik toch voor raar geluid op de lijn?
Vriendin: Door een insufficiënte monetaire input zal de GSM-verbinding tussen de zendmast en het Base Transceiver Station geannuleerd worden.
Ik: Huh?
Vriendin: Mijn beltegoed is op. Dus doe me een lol, wil je? Als ik de volgende keer vraag wat je gedaan heb, zeg dan gewoon dat je het druk hebt gehad. Piep, piep, piep, piep…

-Get busy living, or get busy dying
Stephen King

Stem nu op de NS publieksprijs via de widget linkboven op de pagina.Je kan naast de genomineerden ook even naar rechts scrollen en je eigen keuze invullen. Stemadvies: Bloedgeld van Edward H.M. Hendriks (hint hint). 

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

Vrijmarkt

Wat hebben de vrijmarkt op Koninginnedag en het herschrijven van een manuscript gemeen? Beiden vereisen dat de eigenaar flink moet opruimen. Respectievelijk de kelderruimte en de bovenkamer. Bij eerstgenoemde ruimte zijn een paar verhuisdozen, een telefoontje naar de grofvuilophaaldienst en gezellig kleedje om je meuk op uit stallen vaak genoeg, maar de bovenkamer vereist een andere aanpak.

Ons brein is namelijk met 100 miljard zenuwcellen per vierkante hersenpan nog overbevolkter dan de Indiase hoofdstad Mumbai met zijn 29.650 inwoners per vierkante kilometer. Die megahoeveelheid overijverige neuronen vuren volgens het Stanford Research Institute per dag tussen de 90 en 150 duizend impulsen af die als gedachten ons bewustzijn proberen te penetreren.

Gelukkig hebben we nog enigszins controle over welke we toelaten en welke we onderdrukken want als we aan iedere gedachte gehoor zouden moeten geven zouden we in een week versleten zijn. Of knettergek.

120 duizend denkbewegingen vormen dus mijn dagelijkse gedachtegang. Opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast!
Ze wedijveren wie er voorop mag lopen, wringen zich door de toegangspoort en eenmaal gearriveerd leggen ze op het beste plekje hun kleedje neer, zichzelf etalerend op de vrijmarkt van mijn bewustzijn. Kies mij!

Weet u wat een geweldige manier is om je gedachten te ordenen? Schrijven. Als schrijver trek ik dagelijks ten strijde tegen dat legertje hersenkronkels, want als je wacht tot ze vanzelf de aftocht blazen, kan je wachten tot je een ons weegt. Ruimte heb je nodig en ruimte moet je maken, door op te ruimen. Gedachten die boven komen drijven met een schepnetje vangen en in inkt vastleggen op papier, zodat ze niet meer kunnen ontsnappen om je bovenkamer opnieuw op stelten te zetten. En zo is het cirkeltje rond. Schrijven is opruimen, en opruimen doe je door te schrijven. Logisch toch?

‘How do I know what I think, until I see what I write?’

Leestip: http://www.boekschrijven.nl/zen-van-boeken-schrijven/

Ria Schopman is Growing A Book called Alea!

Wie het laatst slacht, slacht het best

Kill your darlings. Kent u die term? Het is schrijversjargon voor het schrappen van je allerdierbaarste zinnen, omdat die de inhoud zouden verzwakken. Zinnen waar je als een moederkloek op heb zitten broeden, die je schrijvershart met trots doen opzwellen als je ze terugleest. Bellettrie waarmee je dacht tot de literaire elite toegelaten te worden, je opstap naar de eeuwige roem.

Niet minder dan verliefd was ik. Op mijn eigen tekst. Starend naar die mysterieuze donkerblauwe rivier van inkt die door het maagdelijk wit papieren landschap kronkelde, voelde ik mij eindelijk de titel van schrijver waardig. Maar liefde maakt blind. Mijn mooischrijverij ging ten koste van spanningsboog en thematiek en heeft mijn manuscript tot de pijnbank veroordeeld. Voor de zoveelste keer gaat het mes in de tekst. 

Memoire 2001-02 by Georgia Russell

Is het boek dan nooit klaar? Volgens mij sta ik straks, als het in de winkel ligt nog met een potloodje bij de kassa enkele woordjes te verbeteren, of erger nog: bij de lezer thuis.
Ding dong. ‘Goedenavond, u hebt een boek van mij gekocht, maar in hoofdstuk vier kunnen sommige passages toch vloeiender en die epiloog moet echt puntiger, dus mag ik even binnenkomen?’


Om dergelijke taferelen te voorkomen hanteer ik als wapen de Elsschotproef, genoemd naar de Vlaamse schrijver Willem Elsschot die ter verhoging van de leesbaarheid het volgende aanbeval:


Vermijd passieve taal en het nietszeggende 'men'. Gebruik niet teveel hulpwerkwoorden zoals zouden, kunnen, of hebben. Schrap formele en ambtelijke taal en concretiseer weinig zeggende woorden. Vermijd dubbele ontkenningen en vervang het negatieve aandoende 'maar' door 'en', 'ook' of 'bovendien'. Ga niet langs 'af', u krijgt geen 200 gulden!

Kill your darlings dus. Nou ik kan u zeggen, Schopman slacht. Weg wollige metaforen, weg gekunstelde constructies. Welkom heldere dialogen, welkom kernachtige zinnen. Want wie het laatst slacht, slacht het best.

                                    Oh, the pen is truely mightier than the sword!

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

Vriendschap en andere Boekenweek ongemakken

Het thema voor de Boekenweek is dit jaar ‘Vriendschap en andere ongemakken’. Maar wat is een vriend? Sinds de intrede van de social media is het woord helaas nogal gedevalueerd. Moest je vroeger eerst jarenlang krediet opbouwen door klaar te staan in noodgevallen en liep je menig kletsnatte uithuilschouder op van gedeeld liefdesverdriet, hoef je nu alleen maar te klikken op ‘volgen’ of ‘vriendschapsverzoek bevestigen’. Et voilà! Je hebt er een vriend bij.

Maar niet te vroeg gejuicht, want in vrienden heb je zeker gradaties. Zo zijn er de kennissen, schoolvrienden, goede buurvrienden, penvrienden, rasvrienden, beste vrienden en hartsvrienden. En dan heb je nog de Vrienden van Amstel live. Biervrienden in levende lijve dus.


Helaas zijn er ook verkeerde vrienden. Wie herinnert zich niet de laatste woorden van Julius Cesar voordat hij in de senaat vermoord werd: Et tu, Brute? (Zelfs jij Brutus?) Ja, met vrienden zoals Brutus heb je geen vijanden nodig. En wat dacht u van Judas? Vrienden die je verraden met een kus? Vriendelijk bedankt.

En nu vraagt Nico Dijkshoorn mij in het kader van het thema van de Boekenweek een vriendschapstest te maken. Of ik eerlijk wil antwoorden en niet wil zeuren als de uitslag heel erg tegenvalt (‘Kijk wie het zegt.’).

Dapper als ik ben multiple choice ik mij door vragen als ‘Je treft je beste vriend(in) in bed met je partner’ en ‘Je krijgt van je beste vriend(in) een lot uit de loterij en er valt 250 duizend euro op, wat doe je dan?'
Tja, wat doe je dan? Als dezelfde vriend die met mijn partner tussen de klamme lappen lag, mij als goedmakertje dat lot heeft gegeven, zou ik denken: ‘Goh, had ik mijn partner maar eerder uitgeleend!’

Wil jij de test ook maken? Moet je wel eerst even vrienden worden van de Boekenweek op Facebook. Kijk zo doe je dat.

Vriendschap is liefde op het eerste woord.
- Harry Mulish

Ria Schopman is Growing A Book called Alea!

Dankzij de deadline

Hij pakt je bij je lurven en zit je achter je vodden aan. Hij is nooit ruim genoeg en zo flexibel als een blok beton. Hij is ongeveer net zo populair als een meedogenloze dictator of een ongeneeslijke ziekte: de deadline. En als klap op de vuurpijl zit het woord ‘dood’ er ook nog in, wat ook al geen vrolijke associaties oproept.

Toch is hij nodig. Want als iets de verbale diarree van een schrijver kan stoppen, is het een tijdslimiet. Als iets een Vertelsmurf het zwijgen kan opleggen, is het een uiterste datum waarop het verhaal uit moet zijn. Als iets een spraakwaterval kan droogleggen, is het wel een deadline. Je kan namelijk blijven aanvullen, opvullen, invullen, doorlullen, maar het houdt een keer op.

Persoonlijk ben ik de deadline steeds meer gaan waarderen. In mij huizen namelijk, zij aan zij, de chronische uitsteller en de hopeloze perfectionist. Samen hebben zij het goed voor elkaar. De perfectionist legt de lat zo hoog dat ik er zelfs met een polsstok nog niet overheen kan springen en tja, als het toch geen haalbare kaart is: ‘Waarom zou je er dan nog aan beginnen?’ vult de chronische uitsteller maar al te graag aan.

Zo heeft dit olijke tweetal al heel wat goede ideeën in de kiem gesmoord. Tot voor kort konden ze ongestoord hun gang gaan. Maar als een duveltje uit een doosje was hij daar opeens: de deadline.

De bewegingsloze lijn, die de onwrikbaarheid van de tijdslimiet verbeeldt. Ik mag hem wel. Zonder, opgelegde, dan wel zelf ingestelde deadlines, zou het bij mij anders nooit af komen. Dus voortaan betekent deadline voor mij: het is af omdat het niet uitgesteld is, het is goed genoeg omdat het niet perfect is.

Mijn manuscript Alea ligt nu bij de uitgeefmanager van TenPages dankzij de deadline, of moet ik zeggen: Dank zij de deadline!

　

Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering.
There is a crack in everything,
That's how the light gets in.
-Leonard Cohen

Ria Schopman is Growing A Book called Alea.

Heart of Gold

Een paar dagen geleden, op Valentijnsdag, vlogen de hartjes me weer om de oren. Als ik eerlijk ben lijkt zo’n hartje voor geen meter op de 3 ons wegende klomp spierweefsel aan wie hij zijn naam dankt. Toch bedienen aanbidders en geliefden zich al eeuwenlang van dit symbool der liefde.

Maar zetelen emoties zoals liefde wel in ons hart? De Egyptenaren dachten van wel. Zij waren ervan overtuigd dat het hart de zetel van de ziel en intelligentie was en lieten het orgaan bij de mummificatie in het lichaam zitten. Voor de hersenen hadden ze geen goed woord over. Na het met een haak via de neusholte verwijderd te hebben, belandde de klomp grijze cellen rechtstreeks op de vuilnisbelt. Laat Dick Swaab, (auteur van het boek ‘Wij zijn ons brein’) het maar niet horen!

Wij weten nu dat het hart, hoe onmisbaar ook, niet meer dan een pomp is die het bloed met 60 tot 100 slagen per minuut door onze aderen jaagt. Desondanks blijven we hardnekkig spreken over iemand die 'het hart op de tong draagt', van een 'hart dat je in de schoenen kan zinken' en van die zeldzame mensen die een 'hart van goud' hebben.

Word je met zo’n hart geboren? Een gouden hart heeft niet alleen het vermogen onvoorwaardelijk van anderen te houden, maar is ook in staat tot de grootste liefde van allemaal: eigenliefde. Whitney Houston zong erover in The Greatest Love of All maar ik betwijfel of ze die levensles in haar eigen leven ooit in praktijk heeft gebracht. Op mij kwam ze over als iemand die telkens opnieuw de bevestiging en liefde van familie en fans nodig had, om het gemis aan eigenliefde te compenseren.

De sleutel tot dit gouden hart bevindt zich in die 13 ons wegende grijze klomp cellen die op ieder moment net zoveel synaptische verbindingen tot stand brengt als er sterren aan de hemel staan. Ons creatieve en methodisch brein, onze supercomputer die inventariseeert, catalogiseert en analyseert.

Dat brein kan ons vertellen dat verliefd worden niets anders is dan jezelf herkennen in een ander. Dus als je van een ander wilt houden, begin dan bij jezelf. Verwelkom al je goede en slechte eigenschappen, zij maken je tot wie je bent. Iemand met een hart van goud. Iemand zoals Alea.

One sees clearly only with the heart. Anything essential is invisible to the eyes.
-Antoine de Saint-Exupery (The Little Prince)


Ria Schopman is Growing A Book called Alea

Droom je leven, leef je droom

In het holst van de nacht spinnen de hersenen je lievelingsgedachten tot een web, dat als hartenwens geboren wordt als je ontwaakt: de droom is een feit.
En dan ben je reddeloos verloren. Hoe hard je het ook probeert, nu de droom de overgang van onderbewustzijn naar bewustzijn heeft gemaakt, is er geen ontkomen meer aan. In plaats van dat je de droom najaagt, jaagt de droom jou na, dag en nacht, ongeduldig wachtend op vervulling.

Jarenlang kwamen ze voorbij op plaatjes, in documentaires, ansichtkaarten, kalenders en in verhalen, waarop mijn hart telkens weer een sprongetje maakte om me aan de droom te herinneren: zwemmen met wilde dolfijnen. Maar pas toen mijn vader in september 2007 stierf en met hem een aantal van zijn onvervulde dromen begraven werden, realiseerde ik mij dat ik het niet zo ver mocht laten komen.

Oudejaarsdag 2007 voer ik in een boot langs de kust van Hawaii en spande mijn moeder over de zee, de prachtigste regenboog ooit, om mij te troosten. Het voelde alsof haar grenzeloze liefde in kleuren op mij neerdaalde.
‘Je zal zien dat mijn vader me zo een walvis stuurt,’ grapte ik tegen een reisgenoot. Minuten later rees uit de turquoise wateren van de Pacific Ocean, een bultrugwalvis met baby die samen een fantastisch schouwspel opvoerden. Mamma leerde de kleine uit het water te springen en de mislukte acrobatische toeren van de miniwalvis waren ronduit aandoenlijk.

Later die dag kwamen we een grote school spinner dolfijnen tegen, die bewust draalden en midden in die oneindig grote oceaan er voor hadden gekozen contact te maken met het vreemdste zoogdier aller tijden: De mens.
Onmiddellijk werd ik aangetrokken door een moeder en baby dolfijn en gewapend met snorkel, duikbril en flippers deed ik verwoede pogingen zo dicht mogelijk bij hen te komen, wat gezien de snelheid waarmee ze zich kunnen verplaatsen, niet echt lukte. Ik was zo gefocust op die twee prachtige dieren, dat ik niet door had dat ik omringd werd door andere dolfijnen: achter me, onder me, voor me. Van opzij kwam een dolfijn die rakelings voor me langs zwom op een paar centimeter afstand van mijn gezicht. Ik keek in zijn ogen en zag de oneindigheid.

Ik vierde oud en nieuw onder een met sterren bezaaide hemel op Hawaii. Ik vroeg de vuurgodin Pele de wens te vervullen die ik op een papiertje geschreven had en vervolgens aan haar vreugdevuur geofferd had.

‘De zin van het leven is om jouw cadeau te vinden, het doel van het leven is om dat cadeau weg te geven,’ was de boodschap van de dolfijnen die me inspireerde.

In de droevigste periode van mijn leven, op de bodem van de diepste put, vond ik mijn eigen mooiste cadeau. Op mijn papiertje voor Pele stond geschreven: 'Ik wens dat ik dit cadeau mag delen, in een boek dat gepubliceerd zal worden, zodat heel veel mensen het zullen lezen en van dit cadeau kunnen genieten.'

‘Wie duft nog te beweren, dat dromen bedrog zijn?’

　

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

High five!

We leven in een maatschappij, die geobsedeerd is door nummers. Nummers op papier maken de dienst uit. En de persoon met het papier waarop de meeste nummertjes staan, is nummer 1! Ik geef geen moer om nummers, ook niet om letters trouwens, want woorden zijn slechts een slap aftreksel van datgene waar ze naar verwijzen.
Neem nou de zon. Het woord zon straalt niet, verwarmt niet, verlicht niet, verbrandt niet, verzengt niet. Het is slechts een opeenvolging van drie letters waarvan we hebben afgesproken dat het naar dit bijzondere hemellichaam verwijst. En al loopt het water je in de mond bij het lezen, je eet toch liever het gerecht zelf, dan de menukaart waar het op aangeprezen staat?

Toch sluipen ze soms je leven binnen. Nummers. Om je iets te vertellen, om iets in te wrijven, als dat met woorden niet gelukt is. 'Kijk nou eens goed blindevink: de nummers liegen niet!'

Het begon op mijn 50ste verjaardag, toen er  precies 50% van de aandelen in Alea verkocht waren. Een dag vol felicitaties en complimenten: 'Geef me de 5!'  Het verhaal van mijn kleine 15-jarige heldin Alea, wordt uitgegeven dankzij 150 aandeelhouders. De laatste aandelen van het 55ste manuscript dat uitgegeven wordt, werden verkocht om 16.55 uur, jawel 5 voor 5. In het jaar 2012 (opgeteld 5). Ziet u het ook, het patroon?

Daar moet op gedronken worden!

Ik ben geen expert in numerologie, maar ik had het wel kunnen raden. De 5 symboliseert verandering, variatie en vrijheid. Drie woorden die beginnen met de letter V, jawel het Romeinse cijfer 5. De onderwerpen sluiten niet alleen heel mooi aan bij mijn boek, maar ook op andere terreinen in mijn leven. Er gaat een hoop veranderen dit jaar, maar de basis blijft hetzelfde: nummertjes en lettertjes op papier worden nooit belangrijker dan mensen, nooit belangrijker dan liefde.

Ik zing het al vanaf de dag dat alle aandelen verkocht waren. Voelt u het ook, een gloednieuwe dag?


Hello world! It's like a different way of living now
And thank you world, we always knew that we'd be free somehow
In harmony and show the world that we've got liberty

It's such a change for us to live so independently
Freedom, you see, has got our hearts singing so joyfully
Just look about, you owe it to yourself to check it out
Can't you feel a brand new day?

Alea wordt uitgegeven: http://www.tenpages.com/manuscript/alea
Bekijk de boektrailer op YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=rDWnMxasN2c

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

Alea wordt uitgegeven!!!

Alea is het 55ste manuscript dat via TenPages wordt uitgegeven.

Ria Schopman is Growing A Book called Alea

De beer, de huid en het zwarte gat

Ik verbaas me er niet meer over. Hoe alles op zijn plaatst valt. Wat je aan wensen de wereld in stuurt, komt met een raketvaart weer terug. Was in 2011 mijn motto nog ‘durf te vragen’, nu is dat al ‘durf te dromen’ en het zou me niet verbazen als ik dat heel binnenkort ga bijstellen naar ‘durf te vertrouwen’ (dat die dromen ook uit mogen komen). En dat alles dankzij Alea.
Ik hoor een enkeling onder u zeggen: 'Nou, nou Schopman, je moet de huid van de beer niet verkopen voor deze geschoten is,' maar ik heb de champagne al koud staan.

Bij het maken van deze foto zijn geen beren gewond geraakt

En wat dacht u van de lettertuin van Museum Meermanno als locatie voor de boekpresentatie?　

Bij het maken van deze foto's zijn geen letters opgeofferd

Janus Nostradamus

Heel Nederland heeft een krijsende kater en kolkend maagzuur waar geen Paracetemol en Rennies tegen opgewassen zijn. De glasbak kan rekenen op een buitenproportionele storting en de Gemeentereiniging maakt zich op om mijn stad te ontdoen van een roodpapieren tapijt van gebruikt vuurwerk. Op sommige straathoeken smeulen de restanten van pallets en kerstbomen nog na. Nieuwjaarsdag 2012.

Dit was onze laatste jaarwisseling. Volgens de Maya’s althans, want onze dagen zijn geteld. Letterlijk. Op 21-12 houdt de kalender op en is het uit met de pret. Ook de onbetwiste vader van het doemdenken, Nostradamus, voorspelde het einde van de wereld, maar van rekenen had hij beduidend minder verstand. Zijn maximale houdbaarheidsdatum voor de aarde was het jaar 2000, maar zo makkelijk laat dit hardnekkige menselijke ras zich er niet onder krijgen. Doorbijters zijn we, die, als de wereld dan toch moet vergaan, haar wel graag zelf om zeep helpen. Daar hebben we geen tsunamie of vallende meteoriet voor nodig. 

Zoals zoveel mensen maak ook ik, op nieuwjaarsdag de balans op. Als de God Janus met zijn twee hoofden, kijk ik vooruit en terug: een blik op het verleden en een blik op de toekomst. Weet je wat ik zie? Ik zie mensen die om het milieu geven, dieren beschermen, mensen die elkaar helpen. Ik zie onvoorwaardelijke liefde in mensen die beseffen, dat we allemaal met elkaar en alles wat leeft, verbonden zijn.
In de oneindige cirkel van het leven houdt een einde ook altijd een nieuw begin in. Er komt wel degelijk een einde in 2012. Een einde aan gierigheid, hebberigheid, jaloezie, onverschilligheid en onverdraagzaamheid.