Boekomslagopiniepeilingupdate (word feud/scrabble woordwaarde 9378): De subtiele nummer 1 ligt met een haarlengte voor, maar brutaaltje nummer 2 is bezig met een eindsprint! Stemmen kan nog tot en met zondag 6 november. --------------------------------------------------------------------------------------
Ze zeggen wel: 'You can't judge a book by the cover' maar het oog wil ook wat. Bekijk de twee ontwerpen: HIER!
Beslis mee en breng je stem uit op de omslag die je het mooiste vindt.
Iedereen snapt waarom ik schrijf. Ik ben een creatief bommetje dat af en toe toneel speelt, of in een band zingt, voortdurend themafeesten organiseert, graag op haar gitaar tokkelt en shows aan elkaar praat. Schrijven is gewoonweg de uitlaatklep, die op dit moment het beste bij mij past.
Maar waarom wil ik gepubliceerd worden? Is het de drang naar erkenning, ijdeltuiterij, ordinair winstbejag of is er een andere innerlijke drijfveer?
Ik schrijf om mijn ervaringen te delen. Mijn doel is altijd me te verbinden met andere mensen, of eigenlijk de verbondenheid die er al is, te ontsluieren. Mijn hoofdpersoon worstelt met oeroude levensvragen, die heel herkenbaar zijn. Wellicht kunnen de antwoorden die zij vindt, anderen ook helpen. Bovendien werkt schrijven voor mij heel louterend. Het is heerlijk je gedachten te ordenen en ze daarna aan het papier toe te vertrouwen. Maar schrijven brengt bovenal plezier. Het is een prachtig avontuur dat me veel voldoening geeft en me ongelofelijk veel heeft geleerd. Over netwerken, social media, marketing principes en schrijftechnieken. Over interacties tussen mensen (durf te vragen) en over wie ik ben.
Nu is de tijd aangebroken om te beslissen hoe ik mijn boek wil uitgeven. Laat ik het zelf drukken, ga ik voor POD (Printing On Demand) of riskeer ik een depressie teweeggebracht door een onophoudelijke reeks afwijsbrieven van uitgevers?
Nee, ik waag een sprong in het diepe. Ik ga zwemmen. In de kweekvijver van TenPages wel te verstaan. En u kunt dit aanstormend talent binnenkort vangen door een aandeel te kopen in mijn boek. Dus trek uw lieslaarzen aan, pak uw hengel en kom vissen op 11-11-11. Vang mij!!!
Kweekvijver voor schrijftalent sponsored by TenPages
TenPages.com is een online platform waarop talentvolle schrijvers vanaf de eerste, vers geschreven pagina’s ontdekt en gesteund worden door aandeelhouders. Dit met als doel om hun manuscripten uiteindelijk uitgegeven te zien worden door een gerenommeerde uitgeverij. Hoe werkt het? Op TenPages.com publiceert de auteur de eerste tien pagina’s van zijn manuscript. Wanneer er 2000 aandelen van € 5,- per stuk zijn verkocht, door tenminste 100 aandeelhouders, wordt het boek uitgegeven door een gerenommeerde uitgever.
Vang mij!!! Op 11-11-11 ga ik de eerste tien pagina’s van mijn manuscript Alea op TenPages.com plaatsen. In mijn volgende blogbericht ga ik natuurlijk haarfijn uitleggen, hoe alles in zijn werk gaat!
Als muzikale omlijsting bij mijn bericht ‘Relativi-tijd’ koos ik, vanwege het hypnotiserende pianoriff, het nummer Clocks. Wie schetst mijn verbazing toen ik bij YouTube Coldplay intypte en, de mij onbekende titel, The Scientist boven aan de resultatenlijst verscheen. Nooit te beroerd om een kosmische hint ter harte te nemen, keek en luisterde ik. Ik zag leadzanger Chris Martin zijn leven terugdraaien naar het moment, waarop hij met zijn geliefde in de auto zit, vlak voordat ze een ernstig ongeluk krijgen. Hij zingt, vecht, huilt, bidt, lacht, werkt en bewondert, maar dan achterstevoren. Een wetenschapper die terug in de tijd wil reizen om zijn geliefde te redden, waar heb ik dat eerder gelezen? In het boek De Tijdmachine van H.G. Wells misschien, het boek waar ik net aan refereerde in mijn blogbericht over science, tijdreizen en hoe ik alles achterstevoren doe?
U moet weten dat ik welgeteld een Coldplay CD bezit, die in de zomer van 2008 samen met de nieuwe Madonna en de nieuwe Kane meereisde op mijn inspiratietrip naar Hoy, het eiland waar mijn boek zich afspeelt. Twee van de drie konden de goedkeuring van mijn reisgenoot Karin wegdragen, maar u raadt zeker al welke CD met het maagdelijke cellofaantje nog intact, de koffer in verdween? Juist: Viva la Vida! Nu, jaren later, voel ik dat ik iets gemist heb en graaf me daarom als een mol door de krochten van google, op zoek naar antwoorden.
De aanleiding voor het schrijven van Viva la Vida was een stilleven van Frida Kahlo, die toevallig de favoriete schilderes van Madonna is. Een van de twee videoclips voor Viva la Vida, is gemaakt door Anton Corbijn met een knipoog naar zijn eigen video voor Enjoy the Silence van Depeche Mode.
Klik op de mindmap om te vergroten
Chris Martin verkent, gekroond en gehuld in een koningsmantel, mijn geboortestad Den Haag. Hij slentert over het Lange Voorhout, om zich vervolgens op te frissen in de fontein op het Binnenhof, in de schaduw van de Ridderzaal. Terwijl ik de Schotse Hooglanden doorkruis waar Anton Corbijn Enjoy the Silence opnam, laat Chris zijn voetsporen achter in het zand van mijn strand, terwijl de golven van mijn zee, zijn voetsporen weer uitwissen. Den Haag, mooie stad achter de duinen, thuisbasis van Kane. En zo is het cirkeltje rond.
Trouwens hebt u de CD-hoes van Viva La Vida al eens goed bekeken?
Die vrouw in het schilderij La Liberté guidant le peuple van Eugène Delacroix ....
Het zou me dus niets verbazen als Chris Martin op Hoy geboren is, zijn vrouw Gwyneth Palthrow, in de verfilming van mijn boek, de rol van mijn heldin Odile gaat spelen, ik opeens door een fout in mijn geboorteakte 42 blijkt te zijn en dat toeval niet bestaat. Nou ja, dat laatste is inmiddels wel bewezen toch? Toeval bestaat niet.
Those who are dead, are not dead, they’re just living in my head And since I fell for that spell, I am living there as well 42 - Coldplay
Words like violence Break the silence Enjoy the Silence - Depeche Mode
Misschien is het omdat de dag dat ik Sarah zal zien met rasse schreden nadert, maar soms bekruipt mij de angst dat de tijdgeest aan mij voorbij gaat, dat ik iets mis. Gewoon contact is zo 2010, dus boek ik een cursus ‘SM expert in een dag’.
Aanvankelijke schuifelen de cursisten nog wat ongemakkelijk heen en weer op hun stoeltje, maar al gauw luistert iedereen geboeid. Af en toe ontsnapt er een zenuwachtig lachje aan het publiek, dat vervolgens met een strenge blik van de meester de kop in wordt gedrukt. Na de pauze is het onze beurt. Best spannend om met behulp van instrumenten, al dan niet speciaal voor dit doel ontworpen, lekker aan de gang te gaan. Een plaagstootje hier, een porretje daar: Iedereen neemt actief deel aan het rollenspel.
Maar doet SM dan geen pijn? Nou en of! Social Media is marteling voor gevorderden, lijden in het kwadraat, kwelling 2.0. Je hebt er het fysiek van een octopus met acht graaiende armen voor nodig om je mobiele telefoon, de pc en je laptop tegelijk te bedienen. Qua brein zou een 8-core AMD-FX processor niet misstaan, om met een datadoorvoersnelheid van 8.4 gigahertz alle updates van je nieuwe vrienden van een snedig antwoord te voorzien. Bevrienden, linken, sms’en, porren, nudgen, krabbelen, whatsapp-en, lurken, volgen en gevolgd worden. Je zou er paranoia van krijgen.
David Horsey 2009 Tribune Media Services
En ondanks al die inspanningen ben ik nu ontvolgd. Ik voel de stomp in mijn netwerkbuik nog natrillen. Wat heb ik die zorgvuldig verleide volger misdaan? Was ik niet hip, niet vlot, niet tweets genoeg? Mijn vrees voor herhaling is zo groot, dat ik er nog een digitaal schepje boven op gooi, maar de grote gemene netwerkhakker met zijn reuzenbijl zit me op de hielen. Ik verbind - hij verbreekt, ik volg - hij ontvolgt en in een nanoseconde heeft hij mijn hele Facebooklijst ontvriend. Ik til mijn hoofd op en veeg mijn van angstzweet doordrenkte toetsenbord droog. Vanaf de monitor lacht de twitter 'Fail Whale' me toe.
Mijn wereldschokkende boodschap moet wachten tot de server weer genoeg capaciteit heeft om de door Ashton Kutcher getwitpicte billen van Demi Moore of de slaapkamer-geheimen van P. Diddy te verwerken. Ik voel me een aan de schandpaal genagelde bejaarde, die door een meute trendy communicatiefreaks bekogeld wordt met bedorven LinkedIn verzoeken, rotte Facebook updates, stinkende ringtones en ranzige tweets en retweets. Ik geef het op. Dus als je me zoekt stuur je bericht @ nu_even_niet onder vermelding van #incommunicado. En waag het niet bij deze ‘missing link’ langs te komen anders kan je een ‘book’ in je ‘Face’ en ‘hashtag’ voor je kop krijgen tot je oren ‘twitteren’.
End of line
Every breath you take and every move you make Every bond you break, every step you take I'll be watching you
Every single day and every word you say Every game you play, every night you stay I'll be watching you -Sting
Wat ooit science fiction heette, lijkt nu science non-fiction te worden, door een recente test in het Europees deeltjesfysica laboratorium CERN. Daar tartte een afgevuurde neutrinobundel, die sneller dan het licht door een tunnel raasde, de beroemdste theorie ooit: E = mc² . Einstein zei het zelf al: ‘Verbeelding is belangrijker dan kennis,’ en onze hedendaagse verbeelding lijkt zijn kennis nu te hebben ingehaald.
Reizen in de tijd was tot voor kort het domein van fantasierijke roman- en scenarioschrijvers. H.G. Wells schreef zijn ‘Tijdmachine’ de eeuwigheid in en Audrey Niffenegger spon in ‘De vrouw van de Tijdreiziger’ een decennia overspannend liefdesweb. Op TV nam Dr. Who ons mee in zijn blauwe telefooncel de TARDIS en in de bios had Michael J. Fox een Delorian tot zijn beschikking om ons tot drie keer toe, mee terug te nemen naar de toekomst.
Zelf doe ik het liefst alles achterstevoren. Daar komt geen neutrinobundel aan te pas. Waar menig schrijver zich laat inspireren door een eerder bezochte locatie, bedenk ik een verlaten eiland met zandsteen klippen en ga me dan pas afvragen, waar dat in vredesnaam zou kunnen zijn. Met mijn complete social media netwerk al in stelling, boek ik de cursus ‘social media expert in 1 dag’ en nu mijn boek af is, ligt de bestelling van mijn blauw gebuikte online boekdealer op de deurmat: 'Handboek voor schrijvers'. Na wat ongeduldig gefriemel met de verpakking, sla ik de laatste bladzijde open en lees het boek. Achterstevoren, uiteraard.
Hoe meetbaar ook, tijd blijft een relatief begrip. De kloktijd die met Zwitserse precisie onze agenda’s domineert, staat in schril contrast tot de innerlijke tijdsbeleving die ruimte biedt aan creativiteit, inspiratie en verbondenheid. Tijd vliegt als het gezellig is en kruipt als je moet wachten. En heel soms maakt tijd zijn belofte waar en heelt liefdevol alle wonden. Dus omarm de uren, kus de minuten, streel de seconden. Alles wat we hebben is het nu. Het is laat zoals ieder jaar, de tijd zit krap in zijn heden, vandaag is steeds weer geweest steek dus het licht aan dat de toekomst nog uitspaart, spreek het brood aan dat nog niet doof is, maak de taal waar achter zijn tekens, spel het vlees, stil de tijd, leef nog even. -Gerrit Kouwenaar
