Pas op. Niet te dichtbij. Ik heb ‘Profilitis’. Daar helpt geen lieve moedertje aan.
Je krijgt het van overmatig profielen aanmaken op social media platformen. Maar ik heb geen keus. Internetportiers zijn onverbiddelijk en zullen niet rusten tot ik mijn volledige doopceel in hun registratieformulier heb gepropt. Pas dan mag ik binnen.
Ingeleid door wat onschuldige personaliavragen volgt daarna de hamerslag: Schrijf iets over jezelf. Maar wie ben ik? En vooral: Wie ben ik op dit platform?
Natuurlijk probeer ik, zonder de waarheid geweld aan te doen, mezelf zo goed mogelijk te verkopen. Je weet nooit wie het leest en internetplatformprofielen blijven net als kernafval 240.000 jaar (radio)actief. Google je eigen naam maar eens.
Dus is het zaak de balans te vinden tussen valse bescheidenheid en zelfoverschatting, want opscheppen is een kunst. Terwijl de rechtgeaarde narcist zijn hand niet omdraait voor een potje zelfverheerlijking, hebben de meeste mensen beduidend meer moeite de loftrompet over zichzelf te steken. Ik behoor tot de laatste categorie, maar soms ben ik blijkbaar zo goed op dreef, dat ik spontaan zin krijg mezelf te bevrienden. Want de Ria uit dat profiel is lief, loyaal, betrouwbaar, creatief, sociaal, gezellig, doortastend, behulpzaam, tolerant, muzikaal, welbespraakt, bescheiden en stiekem veel leuker dan ik.
Maar wie ben ik dan echt? Ik ben een doorgeefluik voor verhalen, gesproken, gespeeld of geschreven. Ik ben de Vertelsmurf. En de Vertelsmurf is Smurfing a Book.
'Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that frightens us most. We ask ourselves, 'Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, and famous?' Actually, who are you not to be?'
- Marianne Williamson
Foto's door Chloé Rice voor Ricedesign.nl
Ria Schopman is Smurfing A Book called Alea
Geen opmerkingen:
Een reactie posten