Ria Schopman is Growing A Book!

Welkom op dit prachtige door de blogosfeer zwevende podium, waar ik de komende maanden zo'n twee keer per week mijn kunsten zal vertonen. De toegang is gratis, neem plaats in een comfortabele stoel, er wacht je een dampend kopje thee met een zelfgebakken koekje erbij. Vanuit mijn zachtjes wiegende schommelstoel lees ik voor. Uit eigen werk. Over een hersenspinsel, dat uitgroeide tot een gedachte en met andere gedachten een verhaal ging vormen, een verhaal dat geschreven wilde worden.
Hier begint mijn boek. Met subtiele verwijzingen naar inhoud, sfeer en locatie. Hier verander ik langzaam in een schrijver en ben je getuige van het ontstaan van mijn papieren eersteling. Geen dorre opsomming dus over het hoe en wat van het schrijven en uitgeven van een boek, maar een persoonlijk verslag met her en der wat tips.

Want schrijver worden, een boek publiceren. Op een feestje tussen neus en lippen door vermelden dat je debuutroman in de winkel ligt. Wie wil dat nu niet? In Nederland alleen al, delen een miljoen mensen mijn schrijver aspiraties en slechts een handje vol lukt het deze ambities te gelde te maken.

Schrijven is lijden. Bloedend achter je toetsenbord, gekooid door je schrijversblok. Wanhopig smekend om de terugkeer van je muze die alweer met de Noorderzon is vertrokken. In de greep van de twijfel, want het verhaal is nooit goed genoeg. Noch in de ogen van een bevriende proeflezer, een manuscriptbeoordelaar, een redacteur, een uitgever, noch in je eigen ogen. Zeker niet in de ogen van een recensent.
En ‘Slechte kritieken gaan nooit verloren,’ weet Willem Frederik Hermans, al voegde hij er voor de titel van een verzamel cd-ROM met 40.000 boekrecensies, voor zijn doen verrassend optimistisch aan toe: ‘goede ook niet, sinds kort’.

Om de eindstreep te halen moet je dus schrappen en schaven tot er niets meer over is. En dan begin je opnieuw. Kent u Holle Bolle Gijs, de sprekende prullenbak uit de Efteling? Zijn onverzadigbare broer staat naast mijn bureau. ‘Papier hier,’ klinkt zijn onophoudelijke lokroep terwijl hij zich tegoed doet aan de proppen van mijn afgekeurde pagina’s.

Dus wat bezielt je om schrijver te willen worden? hoor ik je denken.

Ik vergeef het je, je kent mijn verhaal immers niet. Mijn verhaal is een wild beest dat zich niet laat kisten door cijfertjes en statistieken. Mijn verhaal is onbevreesd. Moeiteloos buigt hij de tralies der kritiek uit elkaar met zijn spanningsboog. Onvermoeid rukt hij aan zijn ketenen en lispelt met gespleten tong: ‘Bevrijd mij, deel mij, vertel mij...'

Je ziet, ik heb geen keuze. Mijn verhaal is sterker dan ikzelf.

‘Now this is not the end. It is not even the beginning of the end. But it is, perhaps, the end of the beginning. ’- Winston Churchill

Ria Schopman is Growing A Book called Alea